Het is opmerkelijk hoe een relatief klein kerkgenootschap in Nederland als dat van de Zevendedagsadventisten zijn zaken goed op orde heeft. Met zo’n 6000 leden en in totaal zo’n 10.000 tot 15.000 sympathisanten geeft Nederland onderdak aan een kleine Gideonsbende van het kerkgenootschap dat wereldwijd toch al gauw zo’n 25 tot 30 miljoen leden telt. Die wereldwijde band wordt gekoesterd en onderhouden. ‘Als er mensen gedoopt worden, spreken we als eerste uit dat men nu onderdeel is van de wereldkerk’.
Tijdens het gesprek dat een delegatie van de Raad van Kerken heeft met de staf van het ‘Kerkgenootschap der Zevende-Dags Adventisten’ (zoals de kerk officieel heet) komen de publicaties op tafel, die getuigen van een professionele toerusting. Van goed leesbare periodieken (die om de maand wordt afgewisseld met een digitale versie) tot geringde dagboeken en een soepel lopend introductiefilmpje waarin de kerken uitgelegd krijgen hoe ze een veilig klimaat in de kerken kunnen helpen realiseren.
De Zevendedagsadventisten werken vanuit een beleidsplan met drie trefwoorden ‘dienstbaarheid’, ‘optimisme’ en ‘levenskwaliteit’. Het besef dat de komst van Jezus nadert, stempelt hun geloofsovertuiging. Die komst is verbonden met een positief toekomstbesef. De verwachting uit zich in een missionaire houding, die je op een soortgelijke manier ook wel vindt bij andere kerkgenootschappen, zoals de baptisten. Wie er aan mocht twijfelen, kan het op de sticker lezen die één van de kaderleden op de laptop heeft staan: ‘Verander een leven / Vandaag / voor altijd!’
Hoewel de Zevendedagsadventisten net als veel andere kerken onder de autochtonen geen groei kennen, is er toch sprake van groei door churchplanting en stichting van nieuwe gemeenten. Het besef hoe je zoiets aanpakt wordt aangereikt door mensen als ds. Rudy Dingjan, onlangs nog te gast in de plenaire Raad van Kerken. De laatste jaren is er iedere 365 dagen wel een nieuwe gemeente bij gekomen. Soms hebben gemeenten een sterk migrantenstempel en kan het zijn dat er Papiamentu of een andere taal wordt gesproken.
Natuurlijk gaat het ook over de betekenis van de oecumene en over de wensen die de Zevendedagsadventisten, een associé-lid van de Raad van Kerken, hebben voor het nog te schrijven beleidsplan van de Raad. Er is een voorkeur voor veel praktische afstemming van kerken. De mogelijkheid komt aan de orde om medewerkers op kolomniveau met elkaar te laten spreken vanuit verschillende kerken. Als voorbeeld wordt het Kerklab genoemd, waarbinnen pioniers elkaar ontmoeten.
De Zevendedagsadventisten wonen in een klassiek ogende heerlijkheid, je zou het ook een kasteeltje kunnen noemen. Bijzonder. Dat is ook opgevallen bij de omroep. Mensen van de NOS strijken ieder jaar neer in Huis ter Heide, hangen rode gordijnen bij de ramen en maken er de opnames van het Sinterklaas-Journaal. Het huis mag dan bisschoppelijke status hebben, in de hiërarchie van de adventisten komt een dergelijke clericale liefde niet van pas. Zelfs de wereldvoorzitter, die iedere vijf jaar gekozen wordt om het wereldcongres voor te zitten, figureert in een democratische context en zal zich hooguit schertsend ‘paus’ laten noemen.
Foto’s:
1. Voorzitter Wim Altink (Zevendedagsadventisten) schudt voorzitter Dirk Gudde (Raad) de hand.
2. Het kantoor van Sinterklaas zoals kinderen het wellicht herkennen, nu dus weer gewoon het onderkomen van de Zevendedagsadventisten
3. Een deel van het team voorafgaand aan de vergadering.
Tijdens het gesprek kwam er allerlei materiaal op tafel ontwikkeld door de Zevendedagsadventisten. Zo maakt het kerkgenootschap ernst met het thema ‘veilige kerk’, een document van de Raad van Kerken wat men eerder ondertekende. Men zorgt er voor dat het thema toegankelijk blijft onder de leden. Daarvoor heeft men een filmpje ontwikkeld. Wellicht inspirerend voor andere kerken. Klik hier om het filmpje te zien.