Tientallen kwetsbare gasten vallen onder hun zorg; bejaarden, ernstig zieken, mensen met zware lichamelijke en/of psychische trauma’s. En die komen, zo vertelt medisch assistente Ilva Hettinga, dan meestal zonder medisch dossier aan.
Onlangs nog op een vrijdagavond: een meneer in een rolstoel die dringend medicatie nodig had – maar welke? Ga er maar aan staan, zonder tolk. “Het is hier nooit saai”, volgens Ilva.
Wat we doen, doet ertoeIlva vormt met collega’s Alfa en Astrid het medische team van INLIA. INLIA is, als netwerkorganisatie van en voor geloofsgemeenschappen die asielzoekers en vluchtelingen in nood helpen, lid van de projectgroep Vluchtelingen van de Raad.
Eerder werkte Ilva in het aanmeldcentrum in Ter Apel. “En als je eenmaal met deze doelgroep hebt gewerkt, is het lastig om terug te schakelen.” Dan is het gewone werk wel heel gewoon, bedoelt ze. Maar zo’n voorbeeld als zo’n man in een rolstoel zonder medicatie: dat is een ander uiterste, toch? “Maar voor zo iemand kun je dus echt het verschil maken.”
Gek dat het zo kan
Gek eigenlijk, vindt ze, dat het zo kan in Nederland. Dat mensen die uit een azc gezet worden, zo aan hun lot overgelaten worden. Dat INLIA zelfs niet even een seintje krijgt welke medicijnen van levensbelang zijn voor hen. Overheidsdiensten beroepen zich dan op de privacyregels; ‘we mogen geen medische dossiers delen’. Ze zouden eens kunnen beginnen aan mensen zelf te vragen of het mag.
De gasten van INLIA kunnen zich wettelijk niet verzekeren voor medische zorg. Er is enkel een regeling voor spoedbehandelingen. Dat betekent dat Ilva niemand met een losse kies kan doorverwijzen naar een tandarts, totdat de kies een ontsteking veroorzaakt. “Met veel dingen moet je wachten tot ze spoed worden. Slecht voor de mensen en ook duur.”
Lichtpuntjes
Als tegenwicht noemt ze wat lichtpuntjes: “We werken met een fijne huisarts, die de tijd neemt voor gasten. Veel werk, voor weinig vergoeding!” Nog een voorbeeld: INLIA werkt samen met fysiotherapeuten die de gasten gratis behandelen. Het voorkomt erger. “Echt top.” Het frustreert weleens dat de zorg die gasten nodig hebben vaak niet beschikbaar is voor hen. Vooral als ze ziet dat mensen onnodig lijden.
Maar op die momenten beseft Ilva: “Wat we hier doen, doet ertoe. We doen iets goeds, ook al staan we daar vaak niet bij stil. Dat maakt al die muren waar je op stuit, draaglijk. We zíén mensen, we horen ze. Behandelen hen met respect, als mens. Alleen dat al heeft zoveel impact.”
- Foto: Peter Wassing
- Dit artikel is overgenomen van INLIA, Kerkelijke Relaties & Publieksvoorlichting, Jacobijnerstraat 5, Groningen, www.inlia.nl