INLIA, lid van de projectgroep Vluchtelingen van de Raad, levert regelmatig bijdragen over de situatie en ervaringen van vluchtelingen en asielzoekers in Nederland.
De een neemt met pijn in het hart afscheid, de ander is nog maar net begonnen: maatschappelijk werkers Biella en Dewi van INLIA. Een gesprek over mooie en heftige kanten van de opvang, over de menselijke maat en doen wat werkt.
Na de eerste week schrijft Dewi op: Het is ongelooflijk om mee te maken dat gasten mij eten aanbieden, een glimlach geven, hun verhaal met me delen. En ik hoef er niks voor te doen. Ze kijkt in hun ogen en ziet de behoefte aan medemenselijkheid, aan erkenning. “Jij loopt hier als mens rond, niet als functionaris”, zegt Biella. “Dat past bij de methodiek hier en bij wat werkt.”
Biella werkt ‘al’ sinds 2019 in de opvang voor dakloze asielzoekers in Groningen. Dewi is net dit najaar begonnen, Biella zwaait af. Ze woont sinds september samen met haar vriend in Arnhem, vandaar. Ze werkt tot de Kerstvakantie door, om INLIA en de gasten niet abrupt in de steek te laten. “Je doet iets van belang.”
Dewi herkent het. “Er zijn voor mensen die in een heel andere situatie zitten, geeft jou ook iets.” Het werk is heel divers. Biella: “Overleg met het medische team, met perspectiefmedewerkers, juridische zaken – je springt in waar nodig. Om de gast te helpen en elkaar te dragen.”
De gasten hebben veel meegemaakt en zitten in een moeilijke positie. Sommigen zijn fysiek ziek, anderen psychisch. In de eerste week schrijft Dewi: Ik kan de pijn, de onmacht en het verdriet niet wegnemen of oplossen, maar ik kan de gasten wel laten voelen dat ze niet alleen zijn.
Zoals de man uit Gambia. Geef mij een verblijfsvergunning, zegt hij. In zijn ogen ziet ze de angst voor uitzetting. Ze moet antwoorden dat ze dat niet kan: een status regelen. En zelf bedenken wat ze wel kan: hem iedere dag aandacht geven. “Het van je afzetten is soms ook deel van het werk”, zegt Biella.
Dewi: “Het mág je ook raken, hè? Emoties zijn menselijk. Als er een heftig incident is geweest met een psychiatrisch patiënt die door het lint gaat, is huilen heel gezond.” Ze verhaalt over haar eerste incident; een gast die een hartinfarct kreeg. “Daarna belde een collega; hoe is het met je?” Biella glimlacht: “Dat bedoel ik. De sleutel is: we zijn er voor elkaar.”
Dit artikel is overgenomen van INLIA, Kerkelijke Relaties & Publieksvoorlichting, Jacobijnerstraat 5, Groningen, www.inlia.nl
INLIA staat voor: Internationaal Netwerk van Lokale Initiatieven met Asielzoekers. INLIA is een netwerkorganisatie van en voor geloofsgemeenschappen die asielzoekers en vluchtelingen in nood helpen.
Foto: Inlia