Het is zondagochtend en ik zit op de bank.
Via Zoom aangesloten bij een Quakerbijeenkomst.
Op afstand maar toch met elkaar verbonden.
Warm, comfortabel en veilig.
En in de stilte waarin wij Gods leiding zoeken,
malen de woorden van een lied door mijn hoofd;
“Er spoelen mensen aan…”
2016 was het toen Kiki Schippers met dit lied
de Annie M.G. Schmidtprijs voor het beste theaterlied won.
Vijf jaar later zijn we nu, vijf jaar… en nog steeds is dit lied actueel.
Hoe dan God?
In hemelsnaam, hoe dan?
Wij zien toch de ellende van onze medemensen?
Wij zien toch hun nood, hun honger, hun angst, hun wanhoop?
Hoe is de mensheid zo ver afgedwaald van uw ideaal God?
Hoe is naastenliefde een mooi, hypothetisch streven geworden
in plaats van dagelijkse werkelijkheid?
En wat voel ik mij dan klein.
Ik ben maar één mens, een simpel mens.
Ik ben geen minister-president of miljonair, wiens invloed ver reikt.
En zelfs al zou ik al mijn spaargeld geven of jaren van mijn leven,
dan nog zou het een druppel op een gloeiende plaat zijn.
De woorden van het lied snijden door mijn ziel en in de stilte zoek ik uw Liefde.
Help mij toch om mijn medemensen te helpen,
mijn broeders en zusters die alleen geen kans maken.
Help mij toch om een verschil te kunnen maken,
voor hen die nauwelijks nog hoop hebben.
Help mij toch om moed te houden, om niet op te geven,
om niet te denken dat er geen beginnen aan is.
God, ik bid u, laat uw Liefde stromen door mijn handen.
Uw Liefde spreken door de woorden uit mijn mond.
Laat uw Liefde mijn voeten daar leiden
waar uw werk gedaan moet worden.
Laat uw Liefde mijn inspiratie zijn voor elke beslissing
die ik maak en elke actie die ik onderneem.
En help mij God, om in de waan van de dag en in het lawaai van ons leven,
toch uw innerlijke leiding te horen en er gevolg aan te geven.
Want dan weet ik dat er hoop is.
Dat wanneer wij leren te leven vanuit uw Liefde, er toekomst is.
En ik bid u God, om bij een ieder van ons te zijn
en om onze harten te openen voor uw Liefde,
zodat wij samen bouwen aan een toekomst
waarin geen enkel mens ooit meer zijn toevlucht hoeft te zoeken
tot een gevaarlijke reis in een gammel bootje voor een menswaardig bestaan.
Anneke Spreij, schrijver van het Religieus Genootschap der Vrienden / Quakers in Den Haag: