In het algemeen zoeken nieuwe vluchtelingen indien mogelijk een vertegenwoordiging van hun moederkerk in het land van bestemming. De zoektocht is wederzijds; deze kerken proberen de eigen mensen op te zoeken in en buiten asielzoekerscentra. Het gaat hier om de vertrouwde nestarmte, maar ook de eigen taal, cultuur en kerkelijke traditie. Dat schrijft Anmar Hayali, coördinator van SKIN, in de bundel ‘De wereldkerk in eigen land’.
De bundel is uitgebracht met twaalf portretten van diverse migrantenkerken en internationale kerken in Nederland. Dat kunnen kerken zijn die bij SKIN zijn aangesloten, maar er zitten ook kerken tussen die juist bij de Raad van Kerken zich hebben willen aansluiten en kerken die meer op zichzelf staan.
Anmar heeft de teksten geschreven voor het blad Woord en Dienst. Nu zijn de beschrijvingen van de migrantenkerken gebundeld in een boekje, dat bij SKIN te verkrijgen is voor tien euro (bestellingen: vriendenvanskin@outlook.com). De uitgave is verrijkt met een inleiding en een afsluitend vraaggesprek met Anmar. Een paar citaten.
Eerst iets van het bezoek dat Anmar bracht aan de Anglicaanse Kerk, een lidkerk van de Raad van Kerken. Er zijn vijftien parochies in Nederland en Anmar bezocht die van Utrecht tijdens een bijzondere genezingsdienst. Anmar: ‘De dienst in Utrecht staat in het teken van genezing en eucharistie / heilige communie. Tijdens deze ingetogen genezingsdienst worden mensen naar voren uitgenodigd. De mensen in de linker rij gaan één voor één naar de priester voor zalving, waarbij zij hem de eigen nood toevertrouwen en hij een persoonlijke zegenbede uitspreekt. Op het rechter deel van het altaar staan twee vrouwen van het pastorale team. Mensen gaan naar hen toe met eigen vragen en namens anderen, waarop zij de handen op hun schouders leggen en voor hen bidden’.
Ook de Oosters-Orthodoxe Kerken in Nederland zijn met hun 35 parochies aangesloten bij de Raad van Kerken. Anmar, zelf Syrisch-Orthodox: De eredienst is eerbiedig en heeft een mystiek karakter. Tijdens de Goddelijke Liturgie vinden de gelovigen aansluiting bij de ‘hemelse liturgie’ zoals beschreven in Jesaja 6 en Openbaring. Dit komt tot uitdrukking middels processies, wierook, kaarsen, de gewaden van de priesters en diakenen, en de beroemde en devoot gezongen liturgie. Men gelooft dat Gods Koninkrijk werkelijk met ons en in ons leeft, hier en nu. Dit is dan ook de reden dat er weinig zitplaatsen zijn, bedoeld voor hen die niet lang kunnen staan: de eredienst duurt minsterns twee uur, met Pasen zelfs vijf uur. De gemeenschap staat tijdens een groot deel van de eredienst, omdat men voor Gods aangezicht niet kan gaan zitten. Er heerst een sfeer van besef van Gods heiligheid, van mysterie en diep ontzag’.
In de bundel vertelt Anmar ook hoe hijzelf op zijn zestiende naar Nederland is gekomen. Hij is geboren in Bagdad, Irak. ‘Ons gezin moest vluchten, niet alleen vanwege onze christelijke identiteit, maar ook omdat er druk werd uitgeoefend op mijn broertje en mij om ons aan te sluiten bij de ‘Welpen van Saddam’, een harde militaire training voor jongeren om soldaten voor Saddam te creëren. Om veiligheidsredenen moesten we splitsen. Mijn moeder en zusje arriveerden in 1998 in Nederland. Ruim een jaar later volgden mijn vader, broertje en ik’.
Foto: drie coördinatoren van SKIN, met rechts Anmar Hayali