Er zijn weinig kerken waar men zo liefdevol het woord ‘vader’ uitspreekt als in de Antiocheens Orthodoxe Kerk. Zondag 21 mei kwam dat in Hilversum nog sterker naar voren dan gewoonlijk. Want de kerk herdacht dat het nu vier jaar geleden is dat een tweetal bisschoppen in Aleppo werden ontvoerd. Met een liturgie en een herdenking stond men stil bij de terreur die vele duizenden mensen naast de bisschoppen Paulus en Johannes heeft getroffen.
Er waren verschillende ontroerende momenten tijdens de plechtigheid. Jonge parochianen, die de bisschoppen persoonlijk kenden, gaven getuigenissen van wat men met de geestelijken had meegemaakt. Een man vertelde dat een van de geestelijken zijn huwelijk had gesloten en daarbij het eerste huwelijksgeschenk had gegeven, een boek getiteld ’toeristen tussen hemel en aarde’. Een secretaresse van een der bisschoppen vertelde over zijn pastorale zorg. En een andere vrouw ging in op de situatie van haar oom, een priester die eveneens was verdwenen. Als familie durfde men de jobstijding aanvankelijk niet te vertellen aan zijn moeder. Ze zeiden haar dat haar zoon naar Griekenland was afgereisd. Toen begreep zijn moeder de harde werkelijkheid, omdat zij zijn paspoort bewaarde.
Aartsbisschop Isaak Barakat was speciaal uit Keulen gekomen om voor te gaan in de liturgie van de heilige Johannes Chrysostomos, het eerste onderdeel van de plechtigheid. Hoewel de tekst van ‘de Gulden Mond’ in hoofdlijn uit de vroege kerk dateert zijn er allerlei onderdelen die een brug slaan tussen de eeuwen en heel actueel zijn. ‘Wij bidden om vrede voor de gehele wereld, standvastigheid van de heilige kerken Gods en eenheid van allen’, klonk het. En ‘gedenk, Heer, onze aartsbisschop Isaak en geef dat hij voor uw heilige kerken nog lang in vrede ongedeerd, eervol en in goede gezondheid moge leven, en het woord van uw waarheid recht moge verkondigen’.
Tijdens de herdenking sprak de aartsbisschop eveneens. ‘Wij komen vandaag samen’, zo zei hij, ‘niet alleen om in gedachten met onze geliefde bisschoppen te zijn maar ook om de westerse wereld (die we in het Midden-Oosten de christelijke wereld noemen) ervan te doordringen dat hun christelijke broeders en zusters in het oosten hun werkelijke steun nodig hebben om in hun huizen, kerken, en gemeenschappen te kunnen blijven’.
Vanuit de kerken in Nederland verbonden aan de Raad van Kerken waren aanwezig vader Theodoor van der Voort van de Orthodoxe Kerk, vader Samuel Dogan van de Syrisch-Orthodoxe Kerk, de algemeen secretaris van de Raad van Kerken en priester Wietse van der Velde, de gastheer van de Oud-Katholieke Kerk waar de bijeenkomst plaatsvond. Wietse voerde ook het woord en refereerde aan de inspanningen van de Oud-Katholieke Kerk om tot verdere kerkelijke overeenstemming te komen. In 1975-1987 zijn daartoe bijvoorbeeld theologische gesprekken gevoerd.
Velen beaamden de bede waar de aartsbisschop de plechtigheid mee besloot: ‘Wij bidden onze lieve Heer voor de veilige terugkeer van onze geliefde ontvoerde broeders en ook alle andere gekidnapten’.
Foto’s:
1. De eucharistieviering
2. Voorbereidingen
3. Layila Yazigy, één van de spreeksters