In kringen van de projectgroep Vluchtelingen van de Raad van Kerken is met teleurstelling kennisgenomen van een brief van het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, waarin het verzoek om de vijf euro maatregel voor onverzekerbare vreemdelingen terug te draaien, wordt afgewezen.
De projectgroep Vluchtelingen had in maart een brief gestuurd waarin aandacht wordt gevraagd voor de gevolgen van de maatregel om vijf euro eigen bijdrage te vragen van onverzekerbare vreemdelingen die medicijnen nodig hebben. De projectgroep is bezorgd over de gevolgen van deze maatregel, omdat de vreemdelingen wel medicijnen nodig hebben, maar nu wellicht de noodzakelijke hulp niet kunnen en durven vragen.
Het ministerie stelt dat er een onwerkbare situatie ontstaat als men voor een beperkte groep mensen een uitzondering moet maken. Een brede kamermeerderheid vindt het overbodig om op dit spoor naar andere oplossingen te zoeken. Het ministerie wijst er tenslotte op dat de uitwerking al is verzacht voor mensen die op regelmatige basis medicijnen gebruiken.
Binnen de projectgroep, waarin diverse organisaties die met vluchtelingen werken zijn vertegenwoordigd, wordt vastgesteld dat hulporganisaties veel geld moeten uitgeven voor medische kosten, vaak gesteund door de lokale overheid. Er is inderdaad een aanpassing voor mensen die veel medicijnen gebruiken, maar dat lost lang niet alles op, bijvoorbeeld driemaandelijkse recepten voor psychopharmaca vallen buiten de regeling, en puffers passen niet in baxterverpakkingen waarvan sprake zou moeten zijn.
Rian Ederveen, lid van de projectgroep en stafmedewerkster van de stichting LOS (Landelijk Ongedocumenteerden Steunpunt), legt verder uit dat er sprake is van een oneigenlijke vergelijking als vluchtelingen worden vergeleken met ‘gewone Nederlanders’ die ook een eigen bijdrage moeten betalen. Asielzoekers hoeven dat niet, bijvoorbeeld. Zij doet dan ook de suggestie om ongedocumenteerden met asielzoekers te vergelijken; zo’n vergelijking lijkt meer op zijn plaats dan een vergelijking met ‘gewone Nederlanders’. Voor haar is evenwel nog de belangrijkste vraag: Als het doel niet is kostenbesparing (volgens CVZ, nu Zorginstituut NL), waarom moet je het mensen dan zo moeilijk maken om aan de nodige medicijnen te komen, zelfs als dat levensgevaar met zich mee kan brengen?