De Amsterdamse kerken bezinnen zich in het weekend van 22 en 23 maart op de situatie van de vluchtelingen. Er zijn/waren bijeenkomsten in de Keizersgrachtkerk en op het Museumplein. De Raad van Kerken in Nederland heeft ter ondersteuning onderstaand appel aan de overheid en aan alle mensen van goede wil uitgebracht.
Appel aan de overheid en aan alle mensen van goede wil
Op 31 maart, de eerste Paasdag, komt er een einde aan het initiatief van de Vluchtkerk in Amsterdam: In een voormalig kerkgebouw werd vier maanden lang winteropvang geboden aan onuitzetbare asielzoekers en hun protestactie tegen het falend asielbeleid van de Nederlandse overheid. Op de eerste Paasdag loopt het contract af met de eigenaar van het gebouw en daarmee dreigen de asielzoekers op straat te belanden.
Kerken en maatschappelijke organisaties hebben de afgelopen maanden geprobeerd om met deze mensen een toekomst te zoeken. Vele van de asielzoekers in de Vluchtkerk kunnen niet terug naar hun land van herkomst. Dat geldt ook voor andere asielzoekers die op straat werden gezet. De Vluchtkerk in Amsterdam en het Vluchthuis in Den Haag maken zichtbaar wat op andere plekken vrijwel onzichtbaar ook aanwezig is.
De bewoners van de Vluchtkerk – de uitgeprocedeerde asielzoekers – leerden facetten van de Nederlandse cultuur kennen; ze zongen, dansten, discussieerden en liepen mee op verschillende Nederlandse podia. Hun zaak kwam voor het voetlicht, hun protest klonk in de media luid en duidelijk: ‘Wij zijn hier!’. Nederlandse jongeren verdiepten zich in de ingewikkelde wegen van het asielbeleid. Kerken en maatschappelijke organisaties werkten mee en gaven materiële en personele steun.
De periode in de Vluchtkerk was geen echte oplossing, maar het bood mensen tijdelijk onderdak. Deze periode maakte het mogelijk voor de overheid om mee te denken om met adequate oplossingen voor de situatie te komen, zodat deze vluchtelingen als mensen worden behandeld en niet overgelaten worden aan hun armzalig lot. Dat is tot nu toe niet gelukt. Ze dreigen daarmee opnieuw op straat te belanden en dat kan niet de oplossing zijn voor het probleem van onuitzetbaarheid.
Daarbij wordt de verantwoordelijkheid eenzijdig gelegd bij mensen die geen kant op kunnen. Kerken en maatschappelijke organisaties verlangen een humane houding. De overheid mag daar de ogen niet voor sluiten en we verwachten dan ook een menselijke benadering.
Kerken zien mensen in knelsituaties als waardevolle medemensen, geschapen naar het beeld van God.Pasen is voor de kerk bij uitstek het feest van nieuw leven, van uitzicht zelfs door de dood heen. Als kerken roepen wij de overheid opnieuw op haar verantwoordelijkheid te nemen door samen met kerkelijke en andere maatschappelijke organisaties naar een waardige menselijke toekomst voor uitgeprocedeerde asielzoekers te zoeken.