Hoe verloopt het gesprek met de geseculariseerde wereld over Pasen? Tijdens een lezing bij Mariënburg sprak de algemeen secretaris daarover. Er volgde een mailwisseling met één van de bezoekers. Eén van de stellingen bij de ontmoeting was, dat secularisatie niet gezien moet worden als bedreiging en als kerkverlating, maar als een erkenning van de mondigheid van mensen. Secularisatie moet je niet ontkennen door met een missionair programma de mensen eenduidig aan de kerk te koppelen; de secularisatie moet je erkennen en op basis van nieuwe allianties en nieuwe vormen inspiratie op doen om mensen te verleiden zich aan te sluiten bij de bestaande kerken.
In een gesprek ging het vervolgens over Pasen. In hoeverre is de boodschap van het lijden, sterven en de opstanding van Christus te koppelen aan het wereldbeeld en de verwachting van geseculariseerde mensen?
De kunstenaar Paul Klemann is bij uitstek een vertegenwoordiger van de geseculariseerde bevolkingsgroep. Geboren in 1960 kreeg hij een rooms-katholieke opvoeding. Hij distantieerde zich er van en schilderde nog lange tijd crucifixen. De tekeningen die hij sinds 1988 maakt tonen een vernieuwd beeld van Christus. Hij heeft enige afstand genomen van de oude stereotypen en gaat er relativerend mee om. In ‘Uitstel van executie’ uit 1988 laat Klemann een tekening zien (33 x50 cm) van een jongeman die uitgestrekt op een kruis naar de televisie kijkt. Het kruis heeft zijn dreiging verloren en dient als meubelstuk. Christus is verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor Paul Klemann zelf. Het kruis lijkt genot uit te drukken.
De vraag waar je als kijker mee achterblijft is: Gaat het om een kritiek op het klassieke beeld van de kerk of gaat het juist om kritiek op al te lieve beelden die ons mogelijk nu parten spelen in de Paastijd, waarbij schoonheid en ontspanning soms de boventoon voeren boven wat ooit de essentie van Goede Vrijdag en Pasen is geweest.