Jan van der Kolk, voorzitter van de projectgroep Vluchtelingen, maakte deel uit van de delegatie die onlangs de gezinslocatie voor vluchtelingengezinnen in Katwijk bezocht. Hij zette in een persoonlijke impressie zijn ervaringen nog eens op rij. Hieronder zijn verhaal.
Op een deel van de voormalige marinebasis van Vliegveld valkenburg, bij Katwijk, is sinds midden vorig jaar een zogenaamde gezinslocatie (GL) ingericht voor gezinnen van vluchtelingen.
Deze locatie, evenals de zusterlocatie in Gilze, Noord Brabant, is opgezet toen het de Nederlandse overheid door de rechter werd verboden nog langer kinderen en hun ouders op straat te zetten, ook als ze naar de regels van het beleid geen recht meer hebben op opvang. Kinderen horen niet op straat, ongeacht hun situatie en status. Dat is in strijd met het internationaal Verdrag voor de Rechten van het Kind, dat Nederland als een der eersten heeft ondertekend.
De uitspraak van de rechter kwam nadat er een brede coalitie campagne had gevoerd, onder de leus ‘geen kind is illegaal’. Ook de Raad van Kerken en KerkinActie waren actief in deze coalitie. Minister Leers is overigens tegen de uitspraak van de rechter in beroep gegaan, wat hem betreft mogen kinderen best op straat worden gezet, ‘dat is de verantwoordelijkheid van de ouders’. Ook al weet hij, dat veel uitgeprocedeerde vluchtelingen niet terug kunnen, omdat er oorlog is in hun land van herkomst of dat land hen weigert, ze geen papieren hebben of, er medische omstandigheden zijn.
Om extra druk te zetten achter gedwongen of ‘vrijwillige’ terugkeer worden deze gezinnen nu ondergebracht in de gezinslocaties in Katwijk en Gilze. Bedoeld voor huisvesting van gezinnen.
Een delegatie van de Raad van Kerken was in januari op bezoek in Katwijk om een eigen idee te krijgen over de geschiktheid van deze locatie voor kinderen. En kwam daar behoorlijk geschrokken vandaan. Niet alleen is een oude marinekazerne niet de ideale plaats om gezinnen te huisvesten, op kamertjes zonder enige vorm van privacy, waar gegeten, gestudeerd, geslapen en televisie gekeken wordt in één of twee kleine ruimtes voor ouders en kinderen. Maar ook alles wat een verblijf kindvriendelijk zou moeten maken is er niet. Nauwelijks speelplekken, behalve één zaal die soms open is. Een aantal kinderen gaat niet naar school, omdat er in de directe omgeving geen plaats is. Ook krijgt een aantal kinderen niet de noodzakelijke medische behandeling. Zo mag een kind dat chemotherapie in Amsterdam moet krijgen daar niet samen met zijn moeder naar toe. Want dan kunnen ze zich niet midden op de dag melden, zoals 6 dagen per week voor volwassenen en kinderen verplicht is. En ze krijgen geen toestemming verder dan de gemeentegrens van Katwijk en Rijnsburg te gaan.
De gezinstoelage waar alles van betaald moet worden, eten, kleding, vervoer, ontspanning, is bewust veel lager dan in andere asielzoekerscentra. ‘het mag niet et aantrekkelijk zij, ze moeten gestimuleerd worden zo snel mogelijk weg te gaan’. Dus is er geen geld voor gezonde voeding.
De meeste kinderen zijn al minstens 10 jaar in Nederland, spreken vloeiend de taal en zijn goed geïntegreerd. Sommigen hebben een nogal gebroken scholingsperiode, omdat ze soms wel 15 keer moesten verhuizen van de ene naar de andere opvanglocatie. Deze kinderen weten maar al te goed dat ze in werkelijkheid in een soort gevangenis leven. En dat er geen enkel toekomstperspectief is. Dat voelen vooral de oudere kinderen, die Nederlandse vrienden hebben en dromen en idealen.
De Raad van Kerken heeft daarom aan minister Leers geschreven de locatie in zijn huidige opzet volstrekt ongeschikt te vinden voor kinderen.
De Raad is samen met KerkinActie een campagne begonnen: ‘Geef vreemdelingen kinderen hun kinderrechten terug’. Iedereen kan een kaart aan minister Leers sturen. De kaarten zijn verkrijgbaar bij KerkinActie.
Jan van der Kolk
Foto’s:
Boven: Jan van der Kolk, voorzitter projectgroep Vluchtelingen
Onder: De vluchtelingen willen graag op de foto, want dat is een manier om gezicht te krijgen en biedt een sprankje hoop dat je misschien kans van blijven nog hebt.