‘Wat een merkwaardige reclame is dat. Die van een zorgverzekeraar, die adverteert met de slogan: Ik wil niet te veel betalen voor zorg, die ik niet zelf ontvang. Alsof de basis onder een verzekering ook niet zou kunnen zijn dat je onbaatzuchtig meebetaalt om elkaar te beschermen’.
Een fragment uit de discussie die plaatsvond op 8 december in de beraadgroep Samenlevingsvragen. Het ging over de keuzes waarvoor mensen tegenwoordig staan. Aanleiding vormde een korte notitie van Elise Woertman, lid namens de Rooms-Katholieke Kerk van de beraadgroep.
Zij ging in op wat iemand ‘de keuzestress’ noemde voor veel jongvolwassenen. Voorop staat, zo maakte zij duidelijk, dat het een grote verworvenheid is dat we in Nederland zoveel te kiezen hebben, dat er vrijheid is en talloze keuzemogelijkheden. Op veel plekken en door de geschiedenis heen is dat in het geheel niet vanzelfsprekend. Tegelijk stelt het ook hoge eisen aan jongvolwassenen om die keuzes te maken.
Woertman citeerde hersenonderzoek waaruit blijkt dat niet iedereen daar aan toe is, omdat gemiddeld gezien je hersenen pas volgroeid zijn rond 25 jaar. Juist de verbindingen die gaan over identiteit en keuzes maken worden het laatst gevormd. Om goed te kunnen kiezen, is het nodig dat je inzicht hebt in wat je zelf kunt en wilt, dat je weet wat belangrijk voor je is, wie je in vertrouwen kunt nemen. Het gaat daarbij niet alleen om datgene wat goed is voor jezelf, maar ook voor andere mensen.
De beraadgroep sprak in bredere zin over de kleur en de cultuur die op dit moment overheersend zijn in onze samenleving. Een vraag die speelde luidde, hoe je vanuit de kerken daarin een eigen analyse kunt inbrengen. Enkelen die al langer in de oecumene meelopen noemden het begrip ‘inclusief denken’ (Boerwinkel). Iemand van de jongere garde sprak over een paradigmawisseling en verwees naar een recente publicatie uit Geneve getiteld ‘Beyond idealism’, waarbij een ideaalbeeld buiten de werkelijkheid minder speelt en er meer gezocht wordt naar betrokkenheid op concrete elementen in het leven.
De beraadgroep Samenlevingsvragen heeft inmiddels een vaste samenstelling en bouwt het eigen beleid verder uit. Recent vormde de brief vanuit de Raad over ontwikkelingssamenwerking een concreet resultaat.
Foto: Rechts envoy Wim Kanis, een eerste ‘slachtoffer’ van de bezuinigingen op ontwikkelingssamenwerking; hij zou naar Bolivia toe, maar gelet op het beleid van de Nederlandse overheid kwam dat bezoek op losse schroeven te staan;in ieder geval kon hij daardoor wel de beraadgroep Samenlevingsvragen bijwonen.