Kerken zoeken niet naar wat hen met anderen verbindt, maar men trekt zich terug op het eigen gelijk. De groep van ambassadeurs analyseerde de oecumenische situatie in Nederland met drie vertegenwoordigers van even zovele beraadgroepen van de Raad van Kerken in Nederland. De jongvolwassen ambassadeurs hadden woensdag 16 juni de beraadgroepen uitgenodigd voor nader overleg in de tuin van de Raad van Kerken in Amersfoort.
Vooral op het gebied van het onderlinge geloofsgesprek tussen de kerken was de oogst mager. ‘Je hebt vaak het gevoel te trekken aan een dood paard’, zei iemand. ‘Maar waarom zou je er dan nog aan trekken?’, wilde een jongvolwassene weten, ‘besteden we niet te veel aandacht aan het instituut en zouden we eigenlijk niet meer op het hart gericht moeten zijn, gericht op zingeving, omdat dat het wezenlijke raakt?’
Wat zou je willen bereiken met het geloofsgesprek?, vroeg een ander zich af. Vanuit de beraadgroep werd geformuleerd: ‘Ik zou het al mooi vinden als de kerken de kerk van de ander aanvaarden als een echte vorm van kerkzijn’. ‘Is dat niet meer een probleem voor de episkopale kerken dan voor de congregationalistische?’, werd er gevraagd’. ‘Nee’, klonk het beslist, ‘het probleem van de ontkenning vindt zelfs plaats binnen één en dezelfde kerk; neem de vrouw die als ambtsdrager in de ene gemeente het evangelie mag bedienen en in de andere gemeente niet eens op de kansel mag staan’.
Een jongvolwassene reageerde met onbegrip: ‘Geeft je dat echt een gevoel van geluk, als het ene instituut het andere instituut erkent? Wat heb je daar dan aan? Gaat het niet meer om de individuen?’ En een ander vulde aan: ‘Instituten zijn sterfhuisconstructies’. Dat ging de oudgedienden evenwel veel te ver. ‘Je hebt toch ook de gemeenschap nodig’, zo zei iemand.
Zingeving
Ten aanzien van de samenlevingsvragen benoemden de jongvolwassenen het verlangen om niet alleen thema’s aan de orde te stellen vanuit de slachtoffers, maar ook ruimte in de agenda te nemen voor thema’s als jongvolwassenen en werkgelegenheid. Niet alleen wmo, maar ook vragen als ‘wat is succes nu eigenlijk?’ Zingeving blijkt een populair thema, het is niet toevallig dat nogal wat dertigers opnieuw een studie oppakken vanuit de vraag of het leven hen tot op dat moment wel gebracht heeft wat ze er van verwachtten.
De beraadgroep Interreligieuze ontmoeting sprak de jongvolwassenen aan waar het gaat om kennisneming van de geloofsbeleving bij joden en moslims. Ze voelden er wel voor het contact te leggen met jongerengroepen van de andere religies. ‘Ik zou wel willen weten hoe zij met zingeving bezig zijn’, aldus een ambassadeur.
De groep van jongvolwassenen bestaat inmiddels uit zeven personen. De Oud-Katholieke Kerk heeft ook een ambassadeur afgevaardigd: Toon Renssen. Hij heeft het gymnasium afgerond en gaat klassieke talen en psychologie studeren in Amsterdam.
Foto’s:
Toon Renssen
Groepsgesprek aan de picknicktafel in de tuin bij de Raad van Kerken
Anne-Marie Visser en Gerrit Visser in een doopsgezind onderonsje
Twee oudgedienden: Kees Tinga en Dick Akerboom