Peter Faber MA (geboren 1982) studeerde theologie in Amsterdam. Hij specialiseerde zich in cross culturele en contextuele theologie. Zijn afstudeerscriptie is getiteld ‘Doing Dialogue’. Het geeft een analyse van twee Indonesische dialoog praktijken. Tussen februari en juli 2010 zit hij namens Togetthere op Ambon. Hij werkt er mee voor het jongerenprogramma van ICCO / Kerk in Actie bij het plaatselijke LAIM, oftewel ofwel Lembaga Antar Iman di Maluku, dat vrij vertaald zoveel betekent als Organisatie voor Interreligieuze Dialoog op de Molukken. Het betreft een thema waar ook de Raad van Kerken interesse bij heeft. Vandaar dat we iets van zijn bevindingen doorgeven. Peter Faber:
Enigszins geïrriteerd vraagt ze ‘hoezo mag je geen christen zijn op Aceh? Hoe kom je aan die informatie?’ ‘Gewoon, uit het nieuws’, reageert de studente wat beschaamd. ‘Dan moet je het nieuws maar eens wat kritischer gaan volgen! Er zijn tal van kerken en christenen in Aceh.’ De docente slaakt een zucht.
Een gesprek tussen een docente theologie van de religies en een studente. Maandagochtend, april 2010, college op de Protestantse Universiteit Ambon (UKIM), Indonesië. Na een presentatie te hebben gegeven over de uitkomsten van een bijeenkomst van de Wereldraad voor Kerken in Chambésy, Zwitserland in 1979, wordt de student gevraagd hoe het gepresenteerde zich verhoudt tot het niet christen mogen zijn op Aceh. Hij poogt een antwoord op haar vraag te geven. De rest is bekend. Punt van aandacht is hier het gebruik van kennis en beelden uit een ander context, niet de eventuele onjuistheid.
Indonesië is de wereld in het klein. Verschillen in religie, gebruiken, talen, huidskleur en welvaart verspreiden zich over de archipel. Aceh, een provincie met speciale autonomie in het noorden van Sumatra waar het overgrote deel moslim is en recent ‘de’ sharia is ingevoerd, is een wereld van verschil met het relatief christelijke Ambon. De bovengenoemde studente identificeert zich met haar mede-christenen op Aceh.
Als de Zwitsers middels een referendum besluiten dat er geen minaretten meer mogen worden gebouwd in hun land, roept dat reacties op vanuit ‘de islamitische wereld’. Als er vanuit diezelfde ‘moslimwereld’ een brief oproept tot dialoog, komen er kritische geluiden uit de achterban van de PKN. Zolang in de landen van sommige ondertekenaars van de brief ‘mensen worden vervolgd omdat ze publiekelijk getuigen van hun christelijk geloof of omdat ze vanuit de islam tot de christelijke kerk toetreden, is een oproep aan ons adres tot wederzijdse welwillendheid niet volledig geloofwaardig.’
‘Beelden en verhalen uit andere contexten worden gebruikt in de eigen dialoogsetting.We identificeren ons – al dan niet ten onrechte – met medechristen of medemoslim elders ter wereld. Daarbij wordt een universele vorm van christendom of islam verondersteld. Voor interreligieuze dialoog wordt een dergelijke ‘common ground’ voor dialoog – de wereld als geheel – wel erg wijd (en vaak vaag en abstract). Maar hoe zit het met de plaatselijke gezamenlijke grond, de wijk waarin we wonen? Lastige materie, tussen globaal en lokaal, met een religieus sausje. Moeten we eerst het conflict in het Midden-Oosten oplossen alvorens we met de buurman in gesprek gaan? Wat is – of misschien vooral waar ligt – common ground?’
Wie meer wil lezen van Peter Faber kan terecht op zijn weblog: http://standplaatsambon.wordpress.com.
Wie het gezicht en de stem van Peter Faber wil horen, kan terecht op Youtube, waar hij voor de Raad van Kerken kort zijn visie verwoordde op het thema ‘getuigen’:http://www.youtube.com/watch?v=ljBm10FiUyw