Yosé Höhne-Sparborth, is initiator van de ‘Herdenkingen Schipholbrand’. Ze is tevens lid van de Raad van Kerken namens de Basisbeweging. Ze vertelt over de recente herdenking van de slachtoffers die vielen bij een brand enkele jaren geleden.
‘Dit jaar stonden de overlevenden centraal. Bij ’t Hek leidden zij de herdenking. Burgemeester Theo Weterings van de Haarlemmermeer ging met hen mee in de bus na de herdenking in Hoofddorp. Het halve uur bij ’t Hek was indrukwekkend. De naam werd genoemd, een kaars – meegenomen uit het gemeentehuis – werd geplaatst bij de herdenkingszuil, bloemen werden in het hek gestoken, Mustafa El Boukhari speelde viool. Dat werd 11 maal herhaald.
Boven ons en dit alles uit steeds het geweldige lawaai van de opstijgende vliegtuigen die over de nog van het detentiecentrum scheren. Die vliegtuigen gaven het ritme, zetten de toon, waren overheersend. We besloten het geheel met enkele minuten stilte onder dat oorverdovende lawaai van de vliegtuigen.
Niemand kan het op dat moment ontgaan zijn: de mensen die hier zitten opgesloten worden uit de slaap gehouden door keihard lawaai. Dat is heel formeel martelen. Bovendien psychisch martelen, want ze wachten hier tot er dat ene vliegtuig zal zijn dat hen uitzet.
Dat burgemeester Theo Weterings meeging naar ’t Hek, gaf de overlevenden het gevoel dat ze niet helemaal alleen gelaten worden.
Eerder in het gemeentehuis was hij de gastheer en hoofdspreker. De Raad van Kerken Hoofddorp had de herdenking voorbereid, onder het thema lucht en licht.
Centraal stond weer het noemen van de namen, en kort aangegeven wie zij waren. Ten minste twee van de elf omgekomen mensen zaten onterecht vast voor uitzetting, omdat ze wel over de goede papieren beschikten. En natuurlijk zaten eigenlijk allen onterecht vast, omdat ze allen niets misdaan hadden. Formeel worden mensen enkele dagen vastgehouden voor uitzetting, maar de meesten zitten feitelijk maanden vast.
Doordat dat gebeurt onder deze omstandigheden van 24 uur per dag vreselijk lawaai, worden sommigen gek. Allen krijgen slaapstoornissen, die niet zomaar overgaan na afloop.
Het herdenken bij ’t Hek, onder dat lawaai, is dan ook altijd een denken aan degenen die achter het hek zitten en niet kunnen weggaan bij dat lawaai. Telkens als wij vertrekken bij ’t Hek laten we hen achter in die marteling’.
Foto’s:
Boven verkeerstoren
Onder bijeenkomst