Binnen de Wereldraad bestaat sinds 2006 een nieuwe groep. Men noemt zichzelf ‘Echos’, naar het Griekse woord voor stem of geluid. Marrit Bassa, voorheen ambassadeur van de Raad en nu redactielid voor de Raad, maakt een vergelijking van de Echos met de ambassadeurs van de Raad. Wat is handiger: tijdelijke ambassadeurs of een structurele uitbreiding van de Raad? Marrit Bassa:
Na de assemblee in Porto Alegre leek het tijd voor de jongerengedelegeerden zich te organiseren om hun stem te laten horen. Inmiddels heeft deze groep een aantal bijeenkomst gehad. Door zich op deze manier te organiseren is beter te zien waar jongeren kunnen participeren en wat zij kunnen betekenen voor de raad, maar ook voor de oecumene in het algemeen, aldus Diana Fernandes dos Santos uit Brazilië. Zij fungeert als voorzitter van Echos.
Dit is echter nog niet genoeg. Volgens Aaro Rytkönen, een jonge predikant van de Evangelisch Lutherse kerk van Finland, worden issues aangaande jongeren nu gedelegeerd aan een aparte groep. Hij stelt dat de jongeren niet zullen wachten tot de Wereldraad hen meeneemt. De raad zal op een nieuwe manier moeten gaan denken en werken om de unieke input van de jongeren te kunnen gebruiken. Afgelopen 26 augustus kreeg Diana Fernandes het woord om een statement van Echos te laten horen tijdens de vergadering van het Centraal Comité. Onderdeel van dit statement is de oproep tot een nieuwe werkwijze. De Wereldraad moet niet alleen jongeren opleiden om later te kunnen functioneren in de raad, maar men moet hen toerusten om nu al een bijdrage te kunnen leveren in vooral de locale oecumene.
Ray Ranker, student op het Luthers Theologisch Seminarium in Philadelphia, VS, voelt zich serieus genomen. Hij ziet dat de wereldraad jonge mensen inzet in verschillende commissies. Ook de betrokkenheid op andere, regionale oecumenische bewegingen is vergroot. De grote uitdaging voor Ray is het bereiken van die mensen die niet of nog niet bij de Wereldraad betrokken zijn. Volgens hem moet er een verschuiving komen van het bereiken van voldoende jeugd participatie naar de serieuze vraag hoe deze jongeren hun bijdrage kunnen leveren in het geheel van de Wereldraad. Zowel Ray Ranker als Diana Fernandes staan voor de samenwerking met de nieuw gekozen Tveit als algemeen secretaris van de raad. De ruimte die er is moet worden behouden. De jongeren zijn er nu en kunnen nu een bijdrage leveren.
Ambassadeurs
De equivalenten van deze uitspraken zijn gauw gevonden. Het stuk van de ambassadeurs voor de Raad van Kerken in het afgelopen ademt dezelfde sfeer. Meer nadruk op de locale oecumene, volwaardige participatie van jongeren en het zoeken naar verbreding. Verder kijken dan binnen de Raad alleen. De vraag komt onmiddellijk naar boven of dit geluiden zijn van ‘deze generatie jongvolwassenen’, of is dit iets van alle tijden. Ik denk beide.
Maar de nadruk op zowel locale initiatieven en het belang van de bredere beweging zijn typisch zaken voor de huidige jongerengeneratie. Dit heeft vooral te maken met de wijze waarop gecommuniceerd kan worden. De netwerkmogelijkheden zijn eindeloos. De speech van Olav Tveit werd razendsnel verspreid, juist onder de jongerengedelegeerden tijdens de vergadering in Geneve. Met een netwerk online kun je snel medestanders bereiken, al wonen ze aan de andere kant van de wereld. Deze mogelijkheden zijn een grote kans voor de oecumene.
Vorm
De vraag is nu in welke vorm je dat giet. Hoe maak je daar zo goed mogelijk gebruik van? Is dat door een groep als ‘Echos’ volledig te integreren in de Wereldraad waarbij zij hun eigen gang mogen gaan? Hierdoor kan er optimaal gebruik worden gemaakt van de kennis en netwerkmogelijkheden die deze jongere generatie in huis heeft. Of moeten we kiezen voor een tijdelijk ambassadeurschap zoals de Nederlandse raad van kerken. Hierbij zijn de jongvolwassenen tijdelijk een spil in het radar van de raad, en worden zij na verloop van tijd weer vervangen. Ambassadeurs kunnen nieuwe inzichten aandragen, initiatieven helpen ontplooien. Ze leren van elkaar en nemen dat mee als ze weer gaan. Zo maken ze plaats voor nieuwe mensen. Op die manier wordt de stelling ‘we zijn er nu’ wel heel concreet. De ambassadeurs zijn er nu, straks niet meer. De mensen van Echos zijn er nog wel even. In de hoop dat ook zij straks weer plaats maken voor nieuwe geluiden.
In Nederland heeft de raad gekozen voor continuering van het ambassadeurschap. Op naar een nieuwe ronde met nieuwe kansen. Of had de raad de vorige ambassadeurs moeten houden om hen aan de raad toe te voegen?
(Marrit heeft bij het schrijven gebruik gemaakt van het artikel Walt Wiltschek over Echos en van het weblog van Marloes Keller, op marloeskeller.blogspot.com; Marrit Bassa is redactielid voor de Raad van Kerken in Nederland)
Foto: Diana Fernandes dos Santos uit Brazilië