Een netwerk en een trefpunt zonder hoge verwachtingen, waar we op grond van verdraagzaamheid elkaar kunnen inspireren en bemoedigen. Zo typeert Joost Röselaers, remonstrants predikant, woonachtig in Leiden en ambassadeur van de Raad de oecumene. In het kader van de vraag: hoe denkt een jongvolwassene in de leeftijd van 20 – 35 jaar over oecumene schrijft Joost:
Oecumene is een lastig woord. Misschien wel een versleten woord. In de jaren ’70 wist iedereen precies waar oecumene over ging: over onze gezamenlijke opdracht als christenen om te werken aan een betere wereld. Daar moesten wij samen voor vechten. Maar op dit moment hebben we weinig meer om gezamenlijk voor te strijden. De vaart is er een beetje uit. En de vraag komt dan onherroepelijk bij je op: is er nog toekomst voor de oecumene?
Ik wil deze vragen bevestigend beantwoorden op grond van mijn ervaringen met de oecumene. Twee van deze ervaringen wil ik uitlichten.
Allereerst, mijn bezoek aan de assemblee van de Wereldraad van Kerken in Brazilië twee jaren geleden, waar duizenden christenen van overal vandaan elkaar troffen. De dagen begonnen met een bijbelkring. Ik werd ingedeeld in een groep met voornamelijk Afrikanen. We lazen een bijbeltekst, en gingen daarover in gesprek. Men sprak vrijuit over de persoonlijke betekenis van het evangelie. Het waren indrukwekkende getuigenissen! Een wereld ging voor mij open. Het christelijk geloof is iets waar we trots op mogen zijn. Voor mij betekende dit een ommekeer in mijn eigen geloof: deze ervaringen hebben mij ervan overtuigd dat het christendom nog toekomst heeft. Het is in onze westerse kringen misschien in een crisis beland, maar wereldwijd is het christendom voor velen een onmisbare inspiratiebron.
Tweede ervaring: een oecumenische huwelijksdienst, waarin ik voorging met een katholiek priester. Hoe breng je twee tradities bij elkaar in één dienst, zonder elkaar voor de voeten te lopen? Het resultaat was een inspirerende dienst. We vulden elkaar uitstekend aan, zo was de ervaring van de aanwezigen. Uit beide tradities werd het beste naar voren gehaald. En na de dienst gingen de priester en ik weer onze eigen weg.
De oecumene als een netwerk van christenen waaruit onverwachte ontmoetingen kunnen ontstaan: zo zie ik de oecumene voor me. Een trefpunt zonder hoge verwachtingen, waar we op grond van verdraagzaamheid elkaar kunnen inspireren en bemoedigen. Voor deze vorm van oecumene wil ik me graag inzetten!