Veertig jaar na de Zesdaagse Oorlog
In juni is het veertig jaar geleden dat de Zesdaagse Oorlog plaatsvond, waardoor de situatie in het Midden-Oosten ingrijpend veranderde. Er zijn weinig onderwerpen waarover in de kerken meer uiteenlopende standpunten te vinden zijn dan het Israëlisch-Palestijns conflict. Dat maakt het niet gemakkelijk om met een Verklaring te komen. Toch meent de Raad van Kerken dat het gevoel van machteloosheid, dat velen bekruipt bij het voortduren van de spiraal van geweld en tegengeweld, niet mag leiden tot onverschilligheid. Daarom roept de Raad alle kerken en gelovigen op om op zondag 10 juni te bidden voor een gezamenlijke vreedzame toekomst van Israeli’s en Palestijnen in de regio.
klik hier voor de tekst als Word-document
OPROEP TOT INZET VOOR VREDE VOOR ISRAËLI’S EN PALESTIJNEN
Veertig jaar na de Zesdaagse Oorlog
Verklaring van de Raad van Kerken in Nederland
Dezer dagen is het veertig jaar geleden dat de situatie in het Midden-Oosten ingrijpend veranderde door de Zesdaagse Oorlog. Tot vandaag toe zijn de gevolgen zichtbaar en voelbaar.
In 1967 nam binnen het bestek van enkele weken de dreiging vanuit de Arabische wereld jegens Israël sterk toe, onder meer door het vertrek van de vredesmacht van de Verenigde Naties uit de Sinaï en de blokkade van de straat van Tiran. Uiteindelijk bleek er geen andere uitweg meer dan oorlog en bezette Israël de Gaza-strook, de Sinaï, de Westelijke Jordaanoever en de Golan-hoogte. Het aantal Palestijnse vluchtelingen nam sterk toe, na de honderdduizenden die al twintig jaar eerder in vluchtelingenkampen terechtgekomen waren. Vele anderen werden geconfronteerd met de bezetting van hun land.
In de veertig jaar die volgden wisselden hoop en wanhoop, machteloosheid en verlangen naar vrede en veiligheid elkaar in hoog tempo af.
De bezetting van Palestijns gebied werd geconsolideerd in een nederzettingenbeleid dat niet spoort met het internationale recht waarvoor de Verenigde Naties trachten te staan.
De dreiging jegens Israël en de frustratie van het Palestijnse volk kregen keer op keer gestalte in bomaanslagen op Israëlische burgers. Het bestaansrecht van de staat Israël werd niet door alle partijen onvoorwaardelijk erkend. Maar ook waren er vredesprocessen als die van Camp David en Oslo, die een weg naar vrede leken te wijzen.
Voor het doorbreken van de vicieuze cirkel van geweld en tegengeweld is moreel leiderschap nodig, maar zowel politici in de regio als de internationale gemeenschap blijken keer op keer verdeeld en machteloos.
Veertig jaar. Zou na deze periode van uitzichtloosheid de tijd niet rijp zijn om uit te zien naar een nieuwe tijd? Het is meer dan ooit nodig te zoeken naar een toekomst van vrede en gerechtigheid. Als gelovigen en mensen die het goede willen zoeken, mogen wij ons niet neerleggen bij het duister van het geweld. Wij blijven geloven in een thuis voor alle mensen.
Hoewel dit conflict geen religieus conflict is, zijn de religies er zeer bij betrokken. Soms worden religies gebruikt om politieke aspiraties te legitimeren. De drie historisch met elkaar verbonden religies, jodendom, christendom en islam, delen in de dubbelzinnigheden van de bestaande situatie. Ze hebben soms bijgedragen aan het ontstaan en de ontwikkeling van de problemen. Maar ze leven ook uit tradities die spreken van vrede en recht, van verzoening en vernieuwing. In navolging van Abraham, de vader van alle gelovigen, mogen zij blijven hopen tegen alle wanhoop in en op weg gaan naar een toekomst van vrede en gerechtigheid.
Veertig jaar. Is het niet genoeg geweest? In verbondenheid met Joden en Palestijnen kan de Raad van Kerken in Nederland niet stilzwijgend voorbijgaan aan de huidige situatie van geweld. De Raad blijft bidden om vrede voor allen die lijden onder geweld. De Raad wordt niet moe te bidden om wijsheid voor allen die op deze situatie invloed hebben. De Raad roept iedereen op zich niet neer te leggen bij het geweld en te blijven werken aan een gezamenlijke vreedzame toekomst van Israëli’s en Palestijnen in de regio. Opdat mensen werkelijk thuis kunnen komen.
Laten wij bidden
voor allen in Israël en de Palestijnse gebieden
die lijden onder geweld,
wier leven in puin ligt en wier toekomst in rook opging,
dat zij eindelijk de kans krijgen om in vrede een bestaan op te bouwen.Laten wij bidden
voor alle machthebbers en bestuurders,
in de regio en wereldwijd,
dat zij de weg van dialoog verkiezen boven die van geweld
en ernst maken met het werken aan vrede en gerechtigheid.Laten wij bidden
voor onszelf als mensen die op afstand betrokken zijn,
dat wij onze machteloosheid niet omzetten in apathie en onverschilligheid,
maar blijven hopen op en bidden voor een vreedzame oplossing,
opdat alle bewoners van de regio een veilig thuis vinden.
Amen.
Amersfoort, 31 mei 2007