Net als tijdens de vorige editie van het Inspiratiefestival op Terschelling is ook in 2021 vanuit de Raad van Kerken in Nederland een ‘Walk of Peace with Creation’ georganiseerd. Door het fraaie duinlandschap ging het, gelukkig goed weer. Zo’n vijfenveertig ‘vredeswandelaars’ deden eraan mee.
Eén van de eerste vragen was: hoezo een walk of peace with creation en niet in? Terechte vraag die nadere toelichting vergt. Ik riep in herinnering dat de Wereldraad van Kerken de lidkerken ooit opriep om aan een ‘Conciliair Proces van gerechtigheid, vrede en heelheid van de schepping’ deel te nemen en activiteiten rond die thema’s te ondernemen. Daaruit ontstond vervolgens een dialoog over wat nu eigenlijk ‘rechtvaardige vrede’ is. Volgens onze zusters en broeders in de zuidelijke wereldhelft gaat immers gerechtigheid vooraf aan vrede. Deze dialoog mondde uit in de zogeheten Internationale Oecumenische Vredesconvocatie van de Wereldraad in Kingston/ Jamaica (2011). Hier werd uiteindelijk dat begrip rechtvaardige vrede nader ingevuld en omschreven.
Op de Assemblee van de Wereldraad van Kerken in Busan (2013) werden de lidkerken wereldwijd opgeroepen om samen op een Pelgrimage van Gerechtigheid en Vrede te gaan. In het kader van die Pelgrimage heeft de Raad van Kerken (in samenwerking met PAX) jaarlijks een Walk of Peace georganiseerd in diverse steden in ons land. Daar hebben we dus die vredeswandeling, oftewel Walk of Peace.
Aan het begrip rechtvaardige vrede worden vier verschillende dimensies onderscheiden: vrede in de gemeenschap, vrede op de markt/in de economie (en die is nog ver te zoeken gegeven de kloof tussen arm en rijk), vrede met de schepping (hier is ook nog veel werk aan de winkel gegeven de klimaatverandering en het groeiende verlies aan biodiversiteit) én vrede tussen de volken. Daar is ie dan: peace with creation. En daarom dus een Walk of Peace with Creation! En tijdens die wandeling worden er in de geest van dat Conciliair Proces drie ‘staties’ gehouden over gerechtigheid, vrede en de heelheid van de schepping.
Op de eerste statie over gerechtigheid deelde ds. Bob Haanstra, bestuurslid van INLIA, gepassioneerd zijn ervaringen met de opvang van vluchtelingen. Een ervaringsverhaal. De daadwerkelijke ontmoeting met een vluchteling, met een asielzoeker die geen plek heeft op de wereld, die geen huis heeft, die van hot naar her wordt gebracht, poetst alle vooroordelen weg.
Op de tweede statie over vrede riep Kees Nieuwerth, vicevoorzitter van de Raad, de massale demonstraties tegen de plaatsing van de kruisraketten in herinnering en vroeg waarom die existentiële dreiging die uitgaat van kernwapens eigenlijk helemaal uit het maatschappelijk debat verdwenen is. Die wapens zelf zijn echter in het geheel niet verdwenen. Is het tijd voor een demonstratie onder de noemer: kappen met kernwapens?
Op de derde statie over heelheid van de schepping werd op zeer bevlogen wijze door twee jongeren, Feikje Visser en Herman van Veelen, over de activiteiten van de bewegingen Christian Climate Action (CCA) en Extinction Rebellion (XR) gesproken. Opgeroepen werd acties te ondersteunen, niet pas over tien jaar, maar nu.
De wandeling werd afgesloten met een praktisch voorbeeld van een groene kerk die de appels verzameld van kleine boomgaarden om daar vruchtensap van te laten maken ten behoeve van een project in Armenië. Dit mes snijdt aan twee kanten: het gaat om de groene waarden, maar ook om de zorg voor mensen elders.
Lees het gehele verslag van Kees Nieuwerth
Bij de foto’s: Het bestuur van INLIA eerde de inzet van en betrokkenheid bij vluchtelingen van Kees Nieuwerth door hem bij deze gelegenheid de bekende ‘levende steen’ van INLIA te overhandigen.
Anna Østergaard, studente geneeskunde ‘Tijdens het Inspiratiefestival vond ik het heel mooi en waardevol om zo veel mensen te ontmoeten met hart voor de kerk en hun lokale gemeente. Alle mooie initiatieven die vanuit de kerk zijn opgezet en het enthousiasme van festivalbezoekers, die stonden te popelen om nieuwe ideeën te delen met de gemeenteleden 'thuis', hebben mij enorm geïnspireerd. Doordat het festival plaatsvond op het mooie eiland Terschelling met zo’n leuke club mensen was het steeds duidelijk waar we het allemaal voor doen: de ander en de schepping. De Walk of Peace op zaterdagmorgen door de duinen vond ik indrukwekkend. Het was waardevol om de verschillende sprekers over gerechtigheid te horen in de natuur, waar zij zich vaak voor inzetten, in plaats van in een zaaltje van een kerkcentrum. Dat maakt het belang heel duidelijk. Niemand die in het ochtendlicht over de heide van Terschelling loopt, wil dat dat verdwijnt en dus zijn de initiatieven voor rechtvaardigheid zelden relevanter. Ik vond het hoopvol om te horen hoe, in een wereld die bol staat van de ongerechtigheid, zo veel mensen zich verenigen in een tegenbeweging. Het heeft mij stof tot denken gegeven: hoe ga ik bij thuiskomst ook mijn steentje bijdragen aan vrede en gerechtigheid?’
