Een impressie van de retraite 2021 van het Nederlands Christelijk Forum
Eindelijk was het weer zover. Hoewel drie maanden later in het jaar dan gewoonlijk, konden we als voorgangers uit diverse kerken en geloofsgemeenschappen toch weer bij elkaar komen. Het was heerlijk om na twee jaar elkaar weer in levende lijve te kunnen ontmoeten.
Het thema van de retraite was uitdagend: ‘één in Christus met schurende culturen’. Als organisatoren hadden we de overtuiging dat onze gegroeide eenheid in Christus ondertussen sterk genoeg was geworden om met elkaar door te praten over waar deze eenheid schuurt. Wat dat de eenheid schuurt is duidelijk.
Vooraf had ik me wel wat zorgen gemaakt of onze eenheid wel bestand is tegen dit schuren. Schuren kan glans geven, maar kan ook stuk maken.
Nu ik terugkijk moet ik zeggen dat ik me onterecht zorgen heb gemaakt. Dat lag niet aan het schuren. Verschillen tussen evangelische en protestantse, rooms-katholieke en gereformeerde spiritualiteit en theologie kwamen aan bod. Concreet o.a. over de plek van en voor geloofservaring, theologische keuzes, de betekenis van Maria, de positie van vrouwen en van de duiding van de coronapandemie. Toch leidde deze ‘verschillen van meningen’ (I Kor. 11:19) bij mij, en zover ik kon overzien bij niemand, tot scheuring. Ze daagde me wel uit om me in en vanuit liefde ertoe te verhouden.
Dit gebeurde heel concreet in persoonlijke gesprekken, eerst in een groepje met twee collega’s en later in een één op één gesprek met een collega voorganger van een Victory Outreach gemeente. Het was heel bijzonder om over kerkmuren en tradities heen geloofsverbondenheid te ervaren. Het leidde ook nog tot concrete afspraken voor contact tussen lokale geloofsgemeenschappen.
De vieringen verschilden onderling ook fors. Waar maak je in twee dagen een protestantse, een stilte, een evangelische en een rooms-katholieke/orthodoxe viering mee? Voor mij gaf het schuren van tradities en spiritualiteiten juist glans aan deze vieringen.
Na de retraite reed ik met een dankbaar gevoel naar huis. Het was goed om samen te zijn. Al rijdend kwam bij mij zomaar het lied bij op:
In Christus is noch west noch oost
in hem noch zuid noch noord,
één wordt de mensheid door zijn troost,
de wereld door zijn woord.
Tot ieder hart dat Hem behoort,
met Hem gemeenschap vindt.
De dienst aan Hem is ’t gouden koord
dat allen samenbindt.
Ik zie uit naar volgend jaar.
René de Reuver
Foto: Eljee Bergwerff