In ‘De Bezieling’, een digitale uitgave over hedendaags leven en christelijke spiritualiteit, heeft Annemarie Scheerboom, één van de deelnemers aan de pelgrimage van gerechtigheid en vrede, 21 en 22 maart in Amersfoort, over haar ervaringen geschreven. Annemarie Scheerboom was aanwezig vanuit de Rooms-Katholieke Kerk. Hieronder de integrale tekst van haar, inclusief een vooraf vanuit de redactie van De Bezieling.
Oecumene: over onze muurtjes klimmen
Een weekendje van de Raad van Kerken. Annemarie Scheerboom overdacht samen met jongeren van verschillende christelijke stromingen de thema’s gerechtigheid en vrede. In haar vorige column had ze het initiatief nog enthousiast beschreven: eindelijk eens wat eenheid onder al die verschillende stromingen. Vol goede moed ging ze op pad. Maar al snel viel ze van haar roze wolk.
We begonnen met een voorstelrondje. Iedereen vertelde welke christelijke kerk hij of zij vertegenwoordigde. Al tijdens dit rondje bekroop mij een soort opgeheven-vingertje-gevoel. Ik vroeg mijzelf af waarom ‘zij’ überhaupt waren afgesplitst van de katholieke kerk. Zo moet Jezus dat toch niet bedoeld hebben? ‘Ze’ denken dat hun eigen kerk echt doet wat Jezus met de kerk voorheeft. Maar bad Jezus niet om de eenheid van Zijn kerk? Waarom splitsen zij zich dan af? Met deze vragen in mijn hoofd bedacht ik me dat ik precies hetzelfde aan het doen was: denken dat de rooms-katholieke kerk het geloof praktiseert zoals Jezus dat bedoeld heeft. Wat waarheid is, laten we maar in het midden.
Verschillen
Het is niet zo dat ik voor dit weekend nooit in aanraking ben gekomen met protestanten. Sterker nog, ik heb nota bene de Bijbel leren lezen dankzij een protestantse vriend. Het rare is dat die vragen niet aan me knaagden bij die eerdere ontmoetingen. Toen had ik juist het idee dat we veel van elkaar konden leren. Maar tijdens het weekend van de Raad van Kerken probeerde ik er in eerste instantie achter te komen waar al die verschillende stromingen voor stonden. En omdat je toch veel gemeen hebt als christelijke kerken, ga je al vanzelf dan maar naar de verschillen vragen. Dat gaf me de kriebels.
Blijkbaar zit het in ons om een afkeer te hebben voor andersdenkenden. Dit klinkt misschien erg wreed, maar ik denk dat onze omgeving kan laten zien dat het best natuurlijk is. ‘Wij geciviliseerden’ zouden namelijk erg tolerant zijn, maar tegelijkertijd staan we al snel met onze mening klaar. En we zijn niet bang om die te uiten. Met alle gevolgen van dien. Dat gevoel zat me al snel in de weg. Want hoe kan ik nou onderdeel uitmaken van die felbegeerde eenheid als ik die andere christenen het liefst tot de rooms-katholieke kerk zou bekeren? Gelukkig bood het weekend zelf uitkomst
Als personen
Na een tijdje met elkaar te hebben opgetrokken, bleek de groep zich al snel te verbroederen. Je gaat elkaar dan zien als personen en niet als iemand van die andere kerk. We zijn over onze muurtjes heen geklommen.
Nadenken met gelijkgestemden over de invulling van gerechtigheid en vrede in onze kerken en daarmee in onze maatschappij. Dat raakte me. Want deze gelijkgestemden hoeven niet per se christenen te zijn; ook vanuit de organisatie werd dit benadrukt. Er zijn namelijk wel meer mensen die streven naar een beetje meer gerechtigheid en vrede in de wereld.
Simpel
Om dit te symboliseren brachten we een bezoekje aan een Joodse begraafplaats, een moskee en een gemeentehuis. Met Witte Donderdag moest ik hieraan terugdenken. Tussen de duizenden mensen die allemaal voor The Passion naar Enschede waren gekomen, proefde ik een grote saamhorigheid. Hoewel de een komt omdat hij van zijn moeder moest, een ander voor de mooie liedjes en weer een ander vanwege geloofsredenen, zal iemand met afkeer van Jezus zich niet zo snel daar bevinden. En wie niet tegen Hem is, is voor Hem. Zo simpel kan het zijn.
Dus wat meer vrede en gerechtigheid in deze wereld brengen? Ik denk dat het al een mooie stap zou zijn als we alle mensen van goede wil zien als volwaardige instrumenten van God.
Foto: Annemarie kreeg ooit een audiëntie bij de paus