Ds. Karin van den Broeke is als lid van het Centraal Comite aanwezig bij de Wereldraad van Kerken in Geneve. Ze geeft hieronder een impressie na een eerste vergaderdag.
Een pelgrimage van vrede en recht
Het Central Committee van de Wereldraad van Kerken vergadert van 2 tot en met 8 juli in Genève. Voor het eerst sinds de inspirerende assemblee in Busan is deze vergadering bijeen. Een hartelijk weerzien met mensen uit Korea, Indonesië, Kenia, Nigeria, Egypte, Rusland, de Verenigde Staten, Jamaica, Brazilë… ja, waarvandaan niet eigenlijk? Opnieuw word ik getroffen door de verbindende kracht die uitgaat van de eenheid in Christus waarbinnen we wereldwijd aan elkaar gegeven zijn.
In Busan werd uitgesproken dat we als kerken wereldwijd een ‘pelgrimage van vrede en recht’ willen gaan. Ook in Nederland is in de afgelopen maanden nagedacht over de vraag hoe je die pelgrimage gestalte zou kunnen geven. Veel van wat kerken doen en zijn heeft volop te maken met vrede en recht. Omzien naar elkaar, projecten van schuldhulpmaatje, de zorgzame kerk, groene kerken, voedselbanken: voor veel mensen is het werk dat direct samenhangt met hoe zij zich door God aangesproken weten. Toch valt me op hoeveel urgenter die woorden van vrede en recht klinken wanneer je met mensen van wereldwijd bij elkaar bent. De zorgen uit Nigeria liggen direct op tafel. Uit het land waar Boko Haram actief is, horen we van initiatieven waarbij christenen in gesprek gaan met jonge moslims om samen een weg van vrede te vinden. Syrië en Irak komen uiteraard ter sprake. Verschrikkelijke verhalen worden gedeeld. ‘In Mosul is geen levende christen meer te vinden’, klinkt het. Het ontneemt je de adem en bijna ook de moed. Totdat een Syrische kerkleider spreekt over de kracht die er zelfs nu nog uitgaat van de kerk in Syrië. Liever had hij de stem van de Wereldraad in de afgelopen jaren nog iets krachtiger gehoord, voegt hij er weliswaar aan toe. Maar heel nadrukkelijk dankt hij voor de solidariteit van kerken die hij ervaart en roept hij kerken op om de boodschap van een weg van vrede te blíjven verkondigen. Het is een oproep waar je opnieuw even stil van wordt, maar waarbij je tegelijkertijd weet dat moedeloosheid geen optie is. Het hóórt bij christenzijn dat wij leven van de hoop, dat we daarvan durven getuigen, dat we blijven geloven in de kracht van een weg van recht en vrede – tegen ongelooflijk veel geweld in.
Vergaderen bij de Wereldraad. Daar hoort uiteraard ook bij dat de dag begonnen wordt met een Morning Prayer en een Bijbelstudie. Zo lazen we vanmorgen het verhaal uit Handelingen 27, over de boot waarop Paulus zich bevindt die schipbreuk leidt. Paulus had voorzien dat het mis zou gaan, maar naar hem werd aanvankelijk niet geluisterd. Hij stelt dat vast, maar gaat vervolgens niet verbitterd zitten mokken. Zelfs in die situatie plaatst hij, terwijl er steeds meer lading overboord gekieperd moet worden, iets ìn de boot. Hoop. Vertrouwen op God. Een levenshouding die uiteindelijk tot redding leidt.
‘People of God, whatever your label, look to the Way, the Truth and the Light, see in the life and challenge of Jesus all that makes peace, and all that makes right’, zongen we in de Morning Prayer.
De melodie blijft door mijn hoofd spelen. Zo’n dagje Wereldraad motiveert weer voor jaren om voort te gaan, liefst ook met zoveel mogelijk mensen uit Nederland, op de pelgrimstocht van recht en vrede.
Karin van den Broeke