‘Vanuit het oogpunt van een Westerse cultuur wordt een pelgrimage heel snel individueel ingevuld. Vanuit andere culturen is een pelgrimage een groepsgebeuren, een gemeenschap vormende onderneming. Vanuit dat perspectief kan de pelgrimage een nieuwe impuls geven aan de eenheid tussen kerken en tussen christenen, niet een statische eenheid maar een eenheid door samen op te lopen’.
Dat schrijft dr. Hielke Wolters, associate general secretary van de Wereldraad, in een reactie op het hoofdstuk ‘Pelgrimage’, opgenomen in de bundel ‘Raven’, die in maart verschijnt. Klaas van der Kamp, de auteur van ‘Raven’ gaat in dat hoofdstuk in op het programma van de Wereldraad voor de komende zeven jaar. Daarvoor gebruikt de Wereldraad het trefwoord ‘pelgrimage’. In het boek wordt gekeken wat je daar onder moet verstaan, en hoe het zich verhoudt tot bijvoorbeeld het conciliair proces, wat de Wereldraad in de jaren tachtig en begin jaren negentig lanceerde. Van der Kamp pleit voor een spirituele invulling van ‘de pelgrimage van gerechtigheid en vrede’ alvorens de meer maatschappelijke en politieke vragen te laten meeklinken.
Wolters waarschuwt voor een te groot individualisme en biedt tegelijk ruimte aan ieder land om een eigen kleur te geven. Hij wijst op vijf doelstellingen die de Wereldraad zelf voor ogen staan. Daarbij hoort ook het bevorderen van gerechtigheid en vrede. Wolters: ‘Ik hoop dat nationale en plaatselijke oecumenische verbanden en kerken het landschap waar ze doorlopen willen analyseren en begrijpen: wat is in onze context nodig om gerechtigheid en vrede te bevorderen en hoe zouden wij daartoe kunnen bijdragen?’
Van der Kamp grijpt in zijn analyse terug op de Amerikaan Sinek, die werkt met concentrische cirkels als: ‘wat’, ‘hoe’, en ‘waarom’. Wolters wil daar ook de vraag aan toe voegen van ‘met wie’. Wolters: ‘Deze laatste vraag is voor ons juist vanuit het oogpunt van de pelgrimage heel belangrijk. Met wie ben je bereid te wandelen? Met andere woorden, met wie gaan wij de komende jaren ons werk opzetten en uitvoeren’. De Wereldraad wil namelijk niet een instituut zijn of een organisatie in zichzelf besloten, maar een ‘fellowship of churches’.
Wolters vervolgt: ‘De pelgrimage betekent voor ons ook een fundamentele verandering in de manier waarop wij maatschappelijke vraagstukken aan de orde willen stellen. De oude stijl van profetisch getuigen, karikaturaal gezegd ‘Wij weten hoe het zit en wij hebben een alternatief’, maakt plaats voor ‘wij zijn bereid om een tijdje met u mee te lopen, en hopen dat we een zinvolle bijdrage kunnen leveren in de oplossing van onze gezamelijke problemen’ (of het nu om Syrië gaat of om de discussies over climaat verandering of de internationale financiele architectuur). Ecumenical accompaniment gaat vooraf aan prophetic witness, en prophetic witness is geworteld in ecumenical accompaniment’.
Klik hier voor het hele verhaal.
Foto: Hielke Wolters