Het bureau van de Raad van Kerken heeft een nieuw boek te koop: ‘Samen voor het leven’. Het boek bevat de complete nieuwe tekst van de Wereldraad over missie. Die tekst wordt op de tiende assemblee van de Wereldraad besproken en vastgesteld. Daarnaast zijn er tientallen commentaren opgenomen, een inleiding en materiaal om de essentie van het stuk in een groep te bespreken.
Wie de eerste keer een tekst van de Wereldraad leest, schrikt een beetje van het abstracte taalgebruik. In kringen van de PKN spreekt men bij dergelijke teksten van een ‘maggi-blokje’, je moet het oplossen in wat water om de tekst toegankelijk te maken. In de uitgave van ‘Samen voor het leven’ is dat probleem attractief opgelost. Diverse mensen uit alle hoeken van de kerk is gevraagd om een reactie te geven op een onderdeel van de tekst. We geven een bloemlezing.
Ds. Richard Vissinga uit Enschede: ‘Het ontbreekt christenen van protestantse huize aan een instantie die zich op gezette tijden uitspreekt over aangelegen zaken. De Rooms-Katholieke Kerk beschikt daar wel over en doet regelmatig van zich spreken, menigmaal met pauselijk gezag. De nieuwe oecumenische verklaring ‘Samen voor het leven: zending en evangelisatie in een veranderde wereld’ doet naar haar aard en inhoud niet onder voor een pauselijke encycliek en verdient een brede ingang in de kerken’.
Margriet Westers: ‘In de wereld waarin ik, twintiger en student, leef, bestaat het goede leven onder meer uit veel (Facebook-) vrienden, een goed cv en op zijn tijd wat duurzame vintage (tweedehands) kleding. De tekst roept bij mij de vraag op: wat is nou eigenlijk goed leven? En wat zou er met mijn leven gebeuren als ik onderdeel word van die levengevende missie van God?’
Mgr. Joris Vercammen: ‘Leven in de Heilige Geest’ is een radicale openheid cultiveren voor alles wat op je afkomt en voor ieder die je weg kruist. Het is het tegenovergestelde van onverschilligheid of van ideologische kortzichtigheid. Daarom impliceert een zendingsspiritualiteit de bereidheid om te veranderen, om getransformeerd te worden. Die spiritualiteit, als de concrete gestalte van het christen-zijn in ons leven, wil ons ertoe bewegen meer solidaire mensen te worden, zoals God solidair is’.
Drs. Louise Ho: ‘De Geest leidt inderdaad tot een missiologie die het accent legt op uitzending en op pad gaan en die in essentie christologisch gefundeerd is, wat voor mij vooral betekent dat door Jezus Christus veranderde en vernieuwde mensen op pad gaan in het gewone leven van alle dag en door die Geest licht en zout kunnen zijn waar ze ook maar wonen en werken. Diezelfde Geest leidt sommigen naar grens- en cultuuroverschrijdende plekken en situaties om ook daar de werkelijkheid van de opgestane Heer, het Koninkrijk van God, zichtbaar, tastbaar en hoorbaar te maken, uit te leven en voor te leven’.
Rv Mark Collinson van de Anglicaanse Kerk: ‘Gevestigde kerken zoals de Anglicaanse Kerk (en de Orthodoxe?) moeten opnieuw nadenken over de geografische locatie van hun gemeenten. Zij doen hun missionaire werk immers als migrantengemeenten in het land dat hen ontving. Ze functioneren vooral als netwerken die mensen van een bepaalde cultuur en taal met elkaar verbinden. Misschien is dat hoe de inheemse Nederlandse kerken ongedoopten zouden kunnen bereiken. De lokale gemeente moet ingebed zijn in netwerken van zending en evangelisatie’.
Drs. Martine Vonk van de Noach Alliantie: ‘Bescheidenheid of nederheid (waarover het rapport spreekt) heten in het Engels ‘humility’. Dat heeft dezelfde wortels als het woord humus, aarde. Adam werd ‘rode aarde’ genoemd. Als mens zijn we zelf schepping, te midden van alle andere schepselen. Dit besef kan ons helpen bescheiden te blijven en onze plek te kennen. En deze volop te vieren’.
Mgr. Gerard de Korte: ‘Het formuleren van het verlangen naar volheid van leven voor allen is iets anders dan de realisering daarvan. Onze wereld is opgedeeld in bijna 200 nationale staten met grote belangentegenstellingen. Christenen en andere mensen van goede wil staan voor de immense opdracht te werken aan minder onrechtvaardige verhoudingen. Een en ander vraagt niet alleen vernieuwing van mentaliteit (bekering!) maar ook het afbreken van zondige structuren’.
Ds. Rob Visser uit Amsterdam: ‘Evangelisatie neemt nogal eens de vorm van zelf-satisfactie aan. Dat is een vorm van blasfemie, die haar weerga niet kent. De ravage, die dit veroorzaakt kent haar weerga niet. Te allen tijde dient evangelisatie in nauwe samenspraak met de andere aanwezige kerken of geloofsgemeenschappen te geschieden, waarbij zonder meer bijvoorbeeld ook de lokale moslimgemeenschap of welke andere godsdienstige beweging betrokken dient te zijn. De mens is in principe een religieus wezen, aldus Karen Armstrong, en dat dient in de geloofspresentatie, of beter geloofscommunicatie, te zijn verwerkt’.
Ds. Bert Kuipers uit Rotterdam: ‘Als op een zaterdagmiddag zingende en getuigende predikers het winkelpubliek tot aandacht voor het evangelie denken te brengen, roept dit enkel deernis op. Zo kijken zonder twijfel de meeste weldenkend geseculariseerden aan tegen welke vorm van missie of zending in eigen land. Zeker als die dienen om een zeer bepaald ethisch en sociaal wereldbeeld mee te bevestigen. Laten we dat prediken maar in eigen huis doen, het zorgen buitenshuis, en ons realiseren hoezeer onze boodschap voor velen nog verbonden lijkt met macht’.
De uitgave met 84 pag. is voor € 7,50 te bestellen bij het bureau van de Raad van Kerken (exclusief verzendkosten). Er wordt een studiemiddag gehouden over het thema op vrijdagmiddag 19 april in de Bergkerk te Amersfoort vanaf 14.00 uur. Opgave via: rvk@raadvankerken.nl.