Vertaling eenheidstekst

De Eenheids- verklaring van de Wereldraad van Kerken (concept) die in Busan besproken wordt, is nu in een vertaling beschikbaar. Dick Akerboom, secretaris van de beraadgroep Geloven en Kerkelijke Gemeenschap, heeft de tekst aangeleverd en daarmee de inhoud voor een breder publiek toegankelijk gemaakt.

Eerder al stond er op deze site een bespreking van het document in de beraadgroep. ‘Het verschilt qua opbouw van rapporten die in de achterliggende zestig jaar door de Wereldraad naar buiten zijn gebracht’, zei Leo Koffeman, voorzitter van de Beraadgroep bij die gelegenheid. ‘Als je kijkt naar de rapporten van Amsterdam, New Delhi en noem ze maar op, dan zie je steeds een zelfde opbouw over eenheid en een terminologie die zich verder ontwikkelt. Je krijgt in ieder rapport weer een aanvulling op wat zichtbare eenheid is, het gaat dan over conciliariteit, ‘common decision making’, koinonia. Al die termen kom je in dit document alleen maar in een voetnoot tegen. Dus de verklaring van eenheid is een ander soort van verklaring dan wat de Wereldraad tot nu toe produceerde. Het wil blijkbaar meer een pastorale, praktische, spirituele invalshoek bieden. Daarmee zeg ik niet dat het beter is of slechter dan andere stukken. Het valt me alleen op’, aldus Leo Koffeman.

Voor een impressie van de bespreking van het document en de aansluitende gespreksvragen voor eigen kring: klik hier.

 

Nederlandse vertaling

 

Eenheidsverklaring van de Wereldraad van Kerken (concept)

 

GODS SCHEPPING EN ONZE EENHEID

Heel de schepping is een geschenk van God. Het is Gods wil dat heel de schepping, alles in hemel en op aarde, tot uiteindelijke eenheid en gemeenschap in Christus en met Christus (Ef. 1:10) moet worden gebracht. Wij vieren het leven en de verscheidenheid van de schepping en danken voor haar goedheid (Gen. 1).

 

Onze Ervaring

De wereld en haar mensen leven in de spanning tussen de hoogste hoop en de diepste wanhoop. Wij danken voor de verscheidenheid aan menselijke culturen, voor het wonder van kennis en ontdekking, voor gemeenschappen, die opnieuw worden gevormd en vijandenschappen die worden verzoend, voor mensen die worden genezen en bevolkingen die worden gevoed. Dit zijn tekens van hoop, vrede en een nieuw begin. Maar wij betreuren het dat er ook plaatsen zijn waar Gods kinderen het uitschreeuwen. Sociaal en economisch onrecht, armoede en de hongersnood hebben onze wereld verwoest. Er is geweld en terrorisme, de dreiging van een kernoorlog en van alle oorlogen. Velen lijden aan AIDS en andere epidemieën, mensen zijn ontheemd en hun land is onteigend. Wij lopen met zijn allen het gevaar om van aarde worden losgemaakt en vervreemd te worden van onze culturen. De schepping is verkeerd gebruikt en wij allen worden geconfronteerd met bedreigingen van het evenwicht van het leven, een groeiende ecologische crisis en de gevolgen van klimaatverandering. Dit zijn tekens van verstoorde relaties met God en de schepping, en wij bekennen dat zij het geschenk van het leven bezoedelen.

 

Binnen de kerken ervaren wij dezelfde spanning tussen vreugde en verdriet. Er zijn tekens van krachtig leven en creatieve energie in de groei van christelijke gemeenschappen over de wereld met een nieuwe en ongekende verscheidenheid. Er is een dieper wordend gevoel onder de kerken dat zij elkaar nodig hebben en dat zij door Christus geroepen zijn een te zijn. Maar er zijn ook pijnlijke ervaringen van situaties waar de verscheidenheid is veranderd in verdeeldheid, en wij niet altijd in elkaar het gezicht van Christus herkennen. Te gemakkelijk trekken wij ons terug op onze eigen tradities. Voor sommige lijkt het creatieve nieuwe leven van geloof niet het sterke verlangen naar eenheid te behelzen of het verlangen naar gemeenschap met anderen. Wij allen kunnen worden tegengehouden wanneer sommige moe of teleurgesteld worden op de oecumenische weg.

 

Hoewel wij met dank de heilige gaven van God ontvangen, toch eren wij als gevolg van onze menselijke tekorten God niet altijd, die de bron van ons leven is. Ons verkeerd gebruik van het leven, onze weigering om gerechtigheid na te streven, onze tegenzin om in vrede te leven en onze praktijken van uitsluiting, uitbuiting en marginalisering betekenen dat wij als christenen samen nog niet volledig de gaven van het leven van de God hebben aanvaard. Meer en meer, erkennen wij dat wij worden geroepen te delen met en te leren van hen die een ander geloof hebben, om met hen in gemeenschappelijke inspanningen te werken aan gerechtigheid en vrede en voor het behoud van de integriteit van Gods  mooie maar beschadigde schepping. Deze dieper wordende relaties en kansen voor gezamenlijke dienst brengen vreugde, nieuwe uitdagingen en vergroten ons begrip.

 

Onze gedeelde Bijbelse visie

Door samen Bijbel te lezen worden onze ogen geopend voor de plaats van de gemeenschap van Gods mensen, de Kerk, in de schepping. Als mannen en vrouwen geschapen naar Gods beeld en gelijkenis, gezien de verantwoordelijkheid voor het rentmeesterschap van het leven, wachten wij met vurig verlangen op God om heel de schepping te vernieuwen (Rom. 8: 22). Gods  mensen worden geroepen om voor gerechtigheid  en vrede te werken, om te zorgen voor de armen, de verschoppelingen, de uitgeslotenen , om een licht te zijn voor de volken. God zond Jezus Christus die door zijn dood op het Kruis de muren van scheiding en vijandschap vernietigde en echte eenheid en verzoening in zijn eigen lichaam bewerkstelligde (Ef. 2: 14-16). Door zijn sterven en door zijn verrijzenis en door de kracht van de Heilige Geest ging voor ons een nieuwe manier om in gemeenschap met God te leven open en de nieuwe manier van gemeenschap met elkaar in het leven en in Gods liefde (1 Joh. 1:1-3).

 

Jezus bad voor de eenheid van zijn leerlingen omwille van het belang van de wereld en predikte de komst van het koninkrijk van de God, dat er al is en nog moet komen (Joh. 17:21). Hij vertrouwde deze boodschap en dit ambt van eenheid en verzoening toe aan zijn discipelen en door hen aan de Kerk die wordt geroepen om zijn zending voort te zetten (2 Kor. 5: 18-20). Vanaf het begin leefde de gemeenschap van gedoopten  samen, was toegewijd aan het apostolische onderricht en broeder- en zusterschap, brak het brood samen en bad samen, zorgde voor behoeftigen en worstelde toch met partijschap en verdeeldheid (Handelingen 2: 34).

 

De kerk als Lichaam van Christus belichaamt Jezus verenigende, verzoenende en zelfopofferende liefde op het kruis. In het hart van Gods eigen leven in gemeenschap is altijd Kruis en altijd verrijzenis – een werkelijkheid die aan ons en door ons wordt geopenbaard. God gaat altijd voor ons uit, verrast ons altijd, stijgt uit boven onze fouten en biedt ons de gave van het nieuwe leven aan.

 

Wat wij op onze reis samen hebben geleerd

 

De christelijke eenheid, de eenheid van de menselijke gemeenschap en de eenheid van heel de schepping horen bij elkaar. In het plan van God zijn zij niet te scheiden. De kerk is: voorsmaak van de nieuwe schepping; geroepen om teken te zijn voor heel de wereld van het leven, dat God bedoeld heeft voor iedereen; en instrument dat het goede nieuws van het koninkrijk van de God van gerechtigheid, vrede en liefde verbreidt.

 

Als voorsmaak geeft God aan de Kerk goedgunstige gaven: geloof; de doop waarin wij in Christus zijn en gemaakt zijn tot een nieuwe schepping; de Eucharistie/het Avondmaal, de voorsmaak van de hemelse maaltijd; een ambt om de gaven van alle gedoopten te voeden. Een geregeld leven is ook een gave die ons helpt om opofferend te leven in gerechtigheid en vrede, en door elkaar en de wereld te dienen. Wij beginnen te begrijpen dat de verscheidenheid ook een gave is. Zij is creatief en geeft leven, maar zij kan  niet zo groot zijn dat de gedoopten vreemdelingen voor en de vijanden van  elkaar zijn.[1]

 

Als profetisch teken ishetde roeping van de Kerk een afspiegeling te zijn van  het leven dat God wil voor heel de schepping. Wij zijn nauwelijks een geloofwaardig teken zolang onze kerkelijke scheuringen en vijandschappen blijven bestaan. Verdeeldheid en uitsluiting op basis van het behoren tot een bepaald ras, geslacht, macht, status, kaste verduisteren ook het getuigenis van de Kerk ten aanzien van de eenheid. Om een geloofwaardig teken te zijn moet ons samenleven kwaliteiten weerspiegelen als geduld, grootmoedigheid, aandachtig naar elkaar luisteren, wederzijdse verantwoordingsplicht, inclusief denken, een bereidheid samen te blijven en niet te zeggen ‘ik geen behoefte van je’ (1 Cor 12:21). Slechts als christenen worden vernieuwd en geïnspireerd door Gods Geest, zal de Kerk authentiek getuigenis afleggen van de mogelijkheid van verzoend leven voor alle mensen, voor heel de schepping. Het is vooral in haar zwakheid en armoede, dat de Kerk, lijdend zoals Christus lijdt, geloofwaardig teken en mysterie van Gods genade is.[2]

 

Als instrument wordtde Kerk geroepen Gods heilige en het leven beamende plan voor de wereld present te stellen, dat geopenbaard is in Jezus Christus. In haar werk van dienst, evangelieverkondiging en zending die op de manier van Christus wordt gedaan, neemt de Kerk deel aan het aanbieden van Gods leven aan de wereld. Wij moeten structuren van onrecht bestrijden, werken aan het overwinnen van geweld en de vrede bevorderen. Wanneer wij in situaties van onderdrukking samen zijn opgetrokken om het geweld te overwinnen en werken aan een rechtvaardige vrede, hebben wij meer van Christus’ ambt van verzoening begrepen dat aan ons is toevertrouwd.[3]

 

Gods oproep aan onze generatie

 

In onze gemeenschap van kerken hebben wij geleerd dat wij zijn geroepen om samen te bidden voor, te getuigen van en te werken aan de zichtbare eenheid van de Kerk, de eenheid van de menselijke gemeenschap en de eenheid van heel de schepping. Onze harten zijn open om de Gods gave van eenheid te ontvangen en wij verlangen ernaar om dat in de wereld zichtbaar te maken. Ondanks onze menselijke tekortkomingen zijn wij nooit met wanhoop vervuld, maar voortdurend verheugen wij ons erover dat de God van het leven blijft scheppen wat goed is. Gelovend  in de scheppende en herscheppende kracht van de God, vertrouwen wij erop dat de Kerk inderdaad voorsmaak, profetisch teken en doeltreffend instrument van het nieuwe leven zal zijn dat de God aan de wereld aanbiedt. Want het is in God, die ons uitnodigt het leven in al zijn volheid en belofte te leven, dat wij de bron van onze vreugde vinden en de grond van onze hoop voor eenheid. Daarom bidden wij, zoals Christus bad, dat wij één zullen zijn, omwille van de wereld.

 

Wij vragen elkaar: zullen wij samen getuigen van de God van het leven, dat heel de schepping zal worden hoog gehouden, geëerbiedigd en vernieuwd?

Zullen wij samenwerken voor gerechtigheid, vrede en verzoening?

Zullen wij samen blijven zoeken naar de zichtbare eenheid van de Heilige, Katholieke en Apostolische Kerk, vast besloten die eenheid nu te leven, waar dat maar mogelijk is?

Zullen wij samen bidden dat de God van het leven ons zal leiden tot gerechtigheid en vrede; in de Kerk, onder alle mensen, en in en voor heel de geschapen aarde?

 

Hierdoor zullen wij samen blijven, ons inzettend voor het “primaire doel van de gemeenschap van kerken… om elkaar op te roepen  tot zichtbare eenheid in één geloof en in één Eucharistische gemeenschap, uitgedrukt in eredienst en gemeenschappelijke leven in Christus, door getuigenis en dienst aan de wereld en die eenheid te bevorderen opdat de wereld mag geloven” .[4] Wij keren ons tot God van wie wij afhankelijk zijn, om steeds het voorbeeld voor onze ogen te houden van geloofstrouw dat onze leerling zijn in Christus is.

 

O God van het leven,

leid ons tot gerechtheid en vrede,

dat de met littekens bedekte wereld genezing vindt,

de verdeelde kerken zichtbaar één worden

en lijdende mensen hoop vinden,

door de Ene die voor ons bad

en in wie wij één lichaam zijn,

uw Zoon, Jezus Christus,

die met u en de Heilige Geest,

leeft en regeert, één God,

nu en voor altijd, Amen.