Ik hoorde ooit het verhaal van iemand die gek was op rozen. Hij dacht bij zichzelf: Ik koop een bos. Hij was nog maar net thuis of er werd gebeld en een bloemist bezorgde hem ook een bos rozen. Er zat een briefje bij. ‘Uit dankbaarheid’, stond er op, en een naam. Met welke bos rozen, denk je, is de persoon, het meest in zijn sas? Het antwoord laat zich raden: de bos die hij ontving van een ander. De toegevoegde waarde was de dankbaarheid. Zo is het met het leven. Je kan het als iets van jezelf zien. Je kan het ook ervaren als een geschenk van God. In dat laatste geval is het des te kostbaarder.
Met dit voorbeeld gaf een van de leden van de Raad van Kerken woensdag 14 november invulling aan het thema ‘God van leven’, het begin van het thema van de tiende assemblee van de Wereldraad in Busan, waar het zal gaan over: ‘God van leven, leid ons in vrede en gerechtigheid’.
De Raad boog zich over de vraag hoe het er met het streven naar eenheid in de oecumene voorstaat. Aan de hand van het document ‘Unity statement’, uitgebracht door het Centraal Comité van de Wereldraad,dat tijdens de voorbereidende vergadering onlangs op Kreta besproken en aanvaard is, werd het geloofsgesprek op gang gebracht.
De Raadsleden kregen de vraag voorgelegd, waar de oecumenische focus moet liggen als gevolgtrekking van de uitspraak, dat God de God van leven is. Ze kregen de ietwat geforceerde vraag om zich te beperken tot één focuspunt en moesten daarbij kiezen uit: de wereld, de schepping, de gelovige, de mens en de kerk; een geforceerde vraag omdat de begrippen natuurlijk samenhangen. Toch bleek er een zekere consensus in het besef dat de God van het leven zich allereerst richt op de wereld, de mensen en de schepping.
De schepping en het leven zijn een geschenk aan de mens. Er gaat een appèl van uit om daar zorgvuldig mee om te springen en getuigenis af te leggen in de wereld van het ons aangezegde heil. Dat getuigenis afleggen wordt ondermijnt zodra de kerk, als gemeenschap in de Geest van Jezus Christus niet authentiek en geloofwaardig optreedt.
De kerk is voorsmaak, instrument en teken van de God van leven. Maar wat te doen als de kerk die taak verzaakt? En moet de kerk die taak in eenheid vervullen of juist de diversiteit als elkaar aanvullend naar buiten brengen? En als je van die diversiteit uitgaat, loop je dan niet weer het risico dat er een zekere oppervlakkigheid binnenkomt en moet je toch niet naar verdere integratie en verzoening zoeken?
De Raad zal het komende jaar nog vaker inzoomen op thema’s van de Wereldraad om op die manier een goede bodem te leggen onder de tiende assemblee in Busan (30 oktober – 8 november 2013).
De Raad sprak ook over de begroting voor 2013. De cijferopstelling is goedgekeurd. Toch blijven de financiën ook de komende jaren een punt van voortdurende aandacht en zal de leden ook in de toekomst gevraagd worden om hun commitment te bevestigen.
De Raad kon de nieuwe secretaris-generaal van de Nederlandse kerkprovincie welkom heten; mr. dr. Hans Nijhuis, diaken in Utrecht, nam voor het eerst deel aan de vergadering naast mgr. Hans van den Hende, de referent voor de oecumene vanuit de bisschoppenvergadering.
Ranja Gerges, afgevaardigde van de Koptisch Orthodoxe Kerk, vertelde over de nieuwe paus binnen de Egyptische Kerk, paus Tawadros II.
Priester Hildo Bos vertelde over de vergaande samenwerking binnen de Stichting ‘Orthodoxe Kerk in Nederland’, waardoor de orthodoxe bisschoppenconferentie van de Benelux verder gezicht kan krijgen, wellicht ook als officieel orgaan binnen de Raad van Kerken.
Foto’s:
1. Diaken mr. dr. Hans Nijhuis
2. Priester Hildo Bos, prof. dr. Leo Koffeman en (meest rechts) Yosë Höhne-Sparborth
3. Drs. Henk van Hout en mgr. Joris Vercammen
4. De Koptische afgevaardigde Ranja Gerges