Wie denkt een hoeve op bescheiden alternatieve basis te betreden, vergist zich. De Eemlandhoeve bij Bunschoten is veel meer dan een boerderij op alternatieve filosofische leest geschoeid, je waant je welhaast in een dorp als je de weg opkuiert die de verschillende gebouwen met elkaar verbindt. Iemand zegt: ‘Dit zal dan straks wel de Jan Huijgen weg gaan heten’. Eigenaar Jan Huijgen glimlacht. ‘Aan het einde van deze weg moet een kapel komen, dus de weg moet maar kerkweg gaan heten’.
De werkgroep ecologische duurzaamheid komt op locatie bij een. Dit keer (18 november) zijn enkele leden neergestreken bij de Eemlandhoeve bij Bunschoten, waar Jan Huijgen de scepter zwaait. Als lid van de werkgroep laat hij zien hoe hij zijn ideeën over duurzaamheid, economie en idealisme met elkaar verbindt in een concreet project op een steenworp afstand van de fameuze vissersplaats Bunschoten – Spakenburg.
Het was voor de dorpsgemeenschap wel wennen, geeft hij toe, en hij moest als meelevend lid van de Nederlandse Gereformeerde Kerk wel door een paar barrières heen. Het resultaat mag er zijn. Diverse waterpartijen zijn aanwezig op het terrein wat omzoomd wordt door zo’n twintig hectare land. Enkele tientallen Blonde Aquitaines lopen in de nevelige najaarszon in de wei.
Jan Huijgen neemt zijn gezelschap mee langs de boerderijwinkel, de zorgboerderij, het vergadercentrum langs de perken waar in bloeitijd meer dan 200 plantensoorten herkenbaar zijn naar een heuveltje waar in 2013 de kapel moet zijn gekomen. Even verderop een heuvel met houten pilaren die doen denken aan Stonehenge. ‘Klopt’, zegt Jan Huijgen, ‘maar hier staan zeven pilaren, die verwijzen naar het heilige getal van zeven. En in het midden zie je vijf broden en twee vissen’. Op de rand van de houtscirkel staat een tekst uit Prediker 3, over de tijd.
De Raad van Kerken heeft inmiddels een werkgroep ecologische duurzaamheid die voorzichtig de lijnen naar de toekomst uitzet. Uitgangspunt is de ruimte en het respect voor verschillende benaderingen. Dat moet ook wel want een alternatieve boer als Jan Huijgen heeft weer een heel andere insteek als iemand die voor de landbouworganisatie LTO werkt. De werkgroep wil die verschillende benaderingen uitbuiten en spreekt over ‘schurende paradigma’s’. Het is de bedoeling om achter die schurende paradigma’s te zoeken naar christelijke waarden die verbindend kunnen werken en die ruimte laten voor verschillen.
Jan Huijgen werkt zelf in de spanningsboog van schurende paradigma’s. Naast zijn boerderij op ‘verbrede’ leest geschoeid staat op nog geen honderd meter afstand de grootste veehouder van Bunschoten. De man heeft meer dan tweehonderd melkkoeien, een veelvoud aan andere dieren en drie constant draaiende melkrobots. ‘We bieden gasten een assortiment aan waarbij ze beide boerderijen bezoeken. Ik geef geen waardeoordeel. Ik laat ze gewoon de twee bedrijven zien. En ze beginnen dan vanzelf te praten over wat ze zien aan verschillen’.
Hoewel geschoeid op een alternatieve leest is Jan Huijgen ook een nuchtere boer. De Blonde Aquitaines in de wei zullen ooit geslacht worden. ‘Ik bid voor het eten en daarin druk ik onder meer besef uit dat de dieren het leven gelaten hebben om mij van voedsel te voorzien’, zegt Jan Huijgen. Aangemoedigd door de omgeving krijgt hij de vraag voorgelegd naar de rituele slacht. Ik heb het idee dat dat meer symboolpolitiek is, legt hij uit. Juist als je ritueel slacht ben je je meer dan anderen wellicht bewust wat het is een dier te slachten.
Foto’s:
1. Stonehenge omgetoverd in christelijke symboliek met in het midden de symboliek van vijf broden en twee vissen;
2. Jan Huijgen in de ruimte;
3. Wie denkt dat het om een kleine zzp-er gaat vergist zich, de gevulde parkeerplaats verraadt de populariteit van het centrum.