Van 1 tot 5 juni vond in Dresden, Duitsland de Kirchentag plaats, een vijfdaags protestants festival dat iedere twee jaar in een anders Duitse stad wordt georganiseerd. Er komen zo een 150.000 bezoekers af op de Kirchentag; ik was een van deze bezoekers dit jaar, samen met 45 anderen uit Amsterdam die meereisden naar Dresden om dit geloofsfestival mee te maken namens ofwel het Protestantse Jongeren team PACT van de Protestantse Kerk Amsterdam ofwel het Amsterdamse Studentenpastoraat.
Wat een bijzondere ervaring om zo een Kirchentag mee te maken! Mijn eerste gedachten waren: `Wat bijzonder!`, `Wat veel mensen!`, en: `Wat mooi dat dit kan!` Waar het in Duitsland namelijk vrij normaal is een christelijk festival te bezoeken, is dat in Nederland toch wat meer beladen. De predikante uit mijn eigen kerk, de Oranjekerk in Amsterdam, gaf een tijdje terug in haar preek aan dat het als Nederlander, en al helemaal als jonge Nederlander, niet hip is om te zeggen dat je gelooft, en/of dat je theologie studeert. In Duitsland is dat de normaalste zaak van de wereld, en dat bleek ook uit de Kirchentag: die was hip! Vele, met name jonge christenen kwamen hier bijeen om het diverse aanbod van 2.500 diensten, workshops, lezingen, concerten en presentaties mee te maken; niet alleen rondom christelijke thema’s, ook met betrekking tot maatschappelijke, culturele en politieke thema`s. Zo bezocht ik onder andere een Russendisko, een lezing over de vraag of humanitaire militaire interventie van Duitsland in Libië vanuit het oogpunt van de rechtvaardige vrede nou wel of niet geoorloofd is en een prachtige lichtjesavond waarbij alle Kirchentag-bezoekers –die overigens overal te herkennen waren aan hun groene sjaaltjes- een kaarsje kregen uitgereikt en zich met een brandend kaarsje verzamelden langs de oevers van de Elbe. Een ander programmaonderdeel dat ik bijwoonde was een dienst van de in Duitsland zeer populaire Margot Käßmann, oud-bisschop van de Evangelisch Lutherse Kirche – die na de dienst bedankt werd met een overdonderende staande ovatie van zo`n 3.000 toehoorders, wat ik toch wat ongepast vond.
Helaas waren we te laat voor de Rockgottesdienst, nadat we een uur hiervoor in de rij hadden gestaan werden de deuren van de zaal gesloten, de zaal zat prop en prop vol en er mocht niemand meer bij. Gaf ons dan wel de gelegenheid op een andere locatie een lezing bij te wonen die in ging op de vraag of God gelukkig maakt. Aangezien wij met zo een 300 man in eenzelfde school sliepen waar `s nachts met piepende pompen luchtbedden op moesten worden gepompt en om de 5 minuten iemand ging slapen, douchen of praten in zijn slaap, was het met de weinige uurtjes slaap die we hadden moeilijk deze lezing, geheel in het Duits, aandachtig te blijven volgen. Samen met iemand anders van onze groep verliet ik de lezing, waarna we, al lopend langs de Elbe, samen een heel boeiend gesprek hadden over de vraag of God ons inderdaad gelukkig maakt. De kerk wel, bleek uit onze gedachtegangen, of dan in ieder geval: sommige mensen in de kerk. Maar is dat dan God die ons gelukkig maakt of zijn het de mensen om ons heen die ons gelukkig maken? Of moeten we het zo zien dat God ons gelukkig maakt door middel van de mensen om ons heen? Wat wij in ieder geval wel konden constateren, was dat de mensen op dat moment om ons heen, de Kirchentag-bezoekers, over het algemeen gelukkig leken, was het dan toch God die deze mensen gelukkig maakt? En waarom dan alleen deze mensen? Lastige vragen waarvoor we geen pasklare antwoorden konden formuleren. Wat ons dan weer wel gelukkig maakte, waren de Duitse braadworsten en aardappelsoepen die overal ten overvloede op straat werden verkocht, en een ander deel van de groep die we even later weer tegenkwamen in de Biergarten.
Het was mooi, het was bijzonder! Over twee jaar hoop ik er weer bij te zijn, maar dan in Hamburg.
Juni 2011, Maaike de Reuver