Ze lopen achter elkaar. De één heeft een baby in een rugdrager. De ander heeft een plunjezakje bij zich. Daartussen de voorganger Boele Ytsma. Hij noemt zich internetpastor uit Groningen. Hij lanceerde het idee van een wandeltocht. Het is een oecumenisch statement, zegt hij.
Hoe zo een oecumenisch statement? Boele: ‘Mensen die elkaar in de kerk soms moeilijk vinden, gaan dezelfde voettocht. Het laat zien dat we, hoe verschillend we ook zijn, toch allemaal tochtgenoten zijn’.
Als ik (Klaas van der Kamp) bij de groep kom gebruiken ze juist de middagschaft. Een groep van zo’n tien, vijftien mensen is neergestreken onder een paar kastanjebomen. Er staat een camper bij. Koffie, fris, voedsel staan op de campingtafel. Amper tien seconden in de kring komt de zoon van Boele en Heleen aanlopen en geeft een wit polsbandje. ‘Ik ben tochtgenoot’ staat er op. Boele heeft tientallen mensen weten te strikken om met hem een stukje van het pionierspad te lopen. Het begon op zondag 20 juni bij het Muiderslot. Enkele mensen die over het initiatief gelezen hadden, zwaaiden de groep uit. Iemand gaf een pelgrimszegen. ‘Koude rillingen’, verzekert Boele.
Inmiddels is de groep enkele dagen verder. Iedere dag wisselt de samenstelling. Sommige tochtgenoten blijven een paar uur. Anderen lopen een daglang met Boele mee. Vrijdag wordt een hoogtepunt, vermoedt Boele. Dan lopen Klaas Hendrikse en Gerrit de Fijter mee. Ze hebben zich beiden aangemeld voor de vrijdagochtend. Dat zal wat worden. Gerrit de Fijter heeft als preses van de protestantse synode nooit onder stoelen of banken gestoken dat hij vindt dat het boek over het geloof in een God die niet bestaat nooit geschreven had moeten worden. ‘Ze meldden zich toevalligerwijs beiden aan voor vrijdag. Maar wat heet toevallig’, zegt Boele.
Herkenning
Deze dag gaat de tocht van Zeewolde naar Lelystad, naar het zomerchateletje waar Boele de laatste hand legde aan zijn jongste boek ‘Authentiek – de zoeker en het verlangen’ . Veel van de tochtgenoten herkennen zich in de twijfelende benadering. Niet de dogma’s en de zekerheden staan centraal, zegt een tochtgenoot, maar het zoeken en het twijfelen. Het proces is belangrijker dan het resultaat. In die zin is de tocht een metafoor van wat leven is. Je bent samen onderweg, je mag je eigen tempo lopen, je eigen stukje weg volgen en wisselend met deze of gene oplopen.
Dan onderweg ineens consternatie. Vlak langs de weg is een slang opgedoken. Is het een adder of een ringslang? De groep van acht, negen mensen, de meeste theoloog, moet het antwoord schuldig blijven. Een waaghals schuift met een camera vlak voor het tongetje van de slang. Boele grijpt de video en maakt opnames voor zijn veelbekeken weblog. Een ander roept: ‘Stt. Misschien gaat hij iets zeggen’. Als de slang na een minuut twitteren verschuift in het gras, zet de groep zich weer in beweging.
Priester of profeet
Een stukje verder op pakt Boele een microfoon en zet hij een koptelefoon op. Als een geroutineerde verslaggever loopt hij kort langs wisselende tochtgenoten. ‘Voel je je een priester of toch meer een profeet?’ wil hij weten, aansluitend bij een wat meditatief gesprek dat hij eerder voerde. Een priester staat voor establishment, een profeet staat voor systeemkritiek en onbevangenheid. Het moge duidelijk zijn dat hij als vrijgevochten jongen zich het makkelijkst identificeert met de profeet. De Raad heeft dan toch al gauw iets meer van het priesterlijke.
Onwillekeurig kom je onderweg in gesprek. ‘Wat doet de plaatselijke Raad bij jullie in Oud-Beijerland?’ vraag ik een predikant uit de Protestantse Kerk. Rap somt hij diverse activiteiten op: van de gezamenlijke vier-mei-herdenking tot de voorbereiding op het Taizé-festival in Rotterdam; en niet te vergeten het uitreiken van rozen aan pasgeslaagde eindexamenkandidaten vult hij aan.
Boele heeft een boekje meegenomen met een beschrijving van het Pionierspad. Een boer bij wiens boerderij de groep even op adem komt, heeft nog nooit van het pad gehoord. De groep laat zich leiden door de beschrijvingen, staat af en toe stil op een kruising van paden en verwondert zich ondertussen over het Flevolandse landschap, dat vanaf de A6 zo monotoon lijkt, maar nu ineens een onverwachte schoonheid blijkt te herbergen. Niet dat Boele het pad daarop heeft gekozen. Hij ging voor de symboliek.
Als de groep het eindpunt bereikt, blijkt er een bandje klaar te staan. Ze volgen Boeles tocht via twitter. Boele had gevraagd om muziek voor de podcast. Ze hadden muziek aangeboden en tegelijk gezegd dat ze de groep zouden opvangen met muziek. Ze spelen ‘Jesus, catch me if you can’, als de groep aankomt en de dorstige tongen een rivella of jus wegslokken. Daarna keren de tochtgenoten huiswaarts. En Boele? ‘Die zit tot diep in de nacht achter zijn laptop’, vertelt zijn vader uit Appelscha, ‘een weblog bij te werken en beeldopnames te plakken en te knippen’.
Wie Boele live wil zien of de ontvangst wil horen die hem en de groep ten deel viel in Lelystad kan hier klikken voor een YouTube-opname.
Foto’s:
Boele Ytsma rechts
Daniël Gillissen, verslaggever van het Nederlands Dagblad, neemt afscheid
De goede kijker ziet een slang in het gras
Voor zover de lezer ‘m niet ziet, de tochtgenoten zien ‘m wel
Boeles tochtgenoten zijn van diverse kerken, hier een shirtopdruk van een voorganger uit een ABC-gemeente