Paula de Jong is ambassadeur van de oecumene. Ze noemt zichzelf een beetje kerkverslaafd. Ze woont als protestantse vrouw in een katholiek klooster. Daarmee lijkt de oecumene wel heel erg in haar leven geïntegreerd te zijn. Paula schrijft:
“Ik ben een beetje kerkverslaafd. Het hele woord ‘kerk’: als gebouw, als gemeenschap, als institutie, als probleem, als oplossing, heeft op mij een enorme aantrekkingskracht.
Dat begon al toen ik nog zo klein was: mijn moeder was predikante en wij woonden naast de kerk. Later wel verhuisd, maar ik bleef naar kinderkoor, catechese, theatergroep en soos gaan. Ik probeerde mijn mening uit in de kerk en stelde kritische vragen: hoe zit het met het kwaad? Waarom mogen vrouwen soms wel en soms niet voorgaan? Waarom moet je gedoopt zijn?
Ik geloofde toen al niet erg in dogma’s, ik wilde niet zomaar klakkeloos ja en amen zeggen. Tja, wat moet je met een figuur als Jezus? God, alla, die kan er nog mee door. Wat mij mateloos boeit zijn al die mensen die zoeken en iets geloven, die iets van hun leven willen maken, mensen die het niet meer weten, maar die toch naar een kerk blijven komen. Mensen die tijd zoeken, een oor, een oog, een hand, gewoon een andere mens. Om op verhaal te komen en zelf ook een ander te worden.
Dus ben ik theologie gaan studeren. En zelfs als protestant in een katholiek klooster gaan wonen (lekker dicht bij de kerk!). Dan krijg je wel wat antwoorden, maar nog veel meer vragen terug. Als ik iets heb geleerd, is het dat geloven een werkwoord is. En dat dogma’s er zijn als hulpmiddel, geen absolute waarheid. Iedereen doet geloof op haar of zijn eigen manier (en dat wordt fel verdedigd). En toch, belijden christenen dat ze geloven in de Ene, heilige, katholieke, apostolische kerk.
Ik vind het een uitdaging om dat belijden in gewoon dagelijks leven te ontdekken. Volgens mij gaat het in dat belijden om de vraag naar goed samen-leven, echtheid, samen zoeken naar wat nu waar en belangrijk is. Ik bedoel iets anders dan de zogenaamde religieuze tolerantie van naast elkaar maar een eind weg leven. Echt samen leven vraagt om goed naar elkaar luisteren, mee-leven en zelf ook willen veranderen”.