Avondmaal vieren is voor mij een serieus gebeuren en iets wat je met eerbied ondergaat. Tegelijk is het ook een vreugdevol gebeuren. Er zitten dus meerdere lagen in het avondmaal vieren. Zo is het ook een opdracht, een stukje gehoorzaamheid.
Omdat Christus bij de instelling zelf gezegd heeft: “Doe dit tot mijn gedachtenis.” Het kan ons gebeuren dat wij bij het verliezen van een geliefde wij daar soms nog even bij stilstaan – er echt even bij stil zijn en daar met eerbied aan denken.Hoeveel te meer zouden we dit dan niet mogen doen bij het lijden en sterven van de Here Jezus? Hij heeft de zonden van de wereld willen dragen, ook mijn zonden. God de Vader heeft in Christus de wereld verzoend.
We kunnen daar soms wat teveel bij stilstaan en onszelf niet waardig vinden om aan te gaan. Ik heb ook wel eens een periode gehad in mijn leven dat ik dacht: “Dat avondmaal moet ik me maar even onthouden.” Maar tegelijk mogen we weten dat Gods vergeving, Gods liefde, Zijn kracht en Zijn keuze voor ons heil sterker is dan mijn en onze zonden. Dat is een groot besef, een besef van diepe vreugde.
Een vreugde die je ook wilt delen met elkaar. Daarom is het ook zo mooi om met elkaar aan één tafel te zitten. wij doen dat in onze kerken vier keer in een jaar. Dat zou misschien vaker kunnen, minstens zes keer denk ik vaak. In de katholieke kerk doen ze het wekelijks, in de kloosters zelfs dagelijks. Dat kennen wij helemaal niet. Daar beleven ze het ook wel iets ander, omdat ze geloven dat brood en wijn werkelijk lichaam en bloed van Christus zijn. Dat geloven wij niet, maar we mogen wel wat meer beseffen dat Christus bij de viering echt aanwezig is. En dat wij als nieuwe mensen weer verder mogen.
Ik zou het ook heel mooi vinden om het avondmaal te vieren met z’n allen in een grote kring. Daar is onze gemeente misschien iets te groot voor, maar één keer heb ik dat zo beleefd en dat vond ik hele mooie viering die ik nooit zal vergeten. Het was in Loenen aan de Vecht, waar mijn man Wim predikant was. Een gezin was uitgezonden naar Peru en kwam voor een verlofperiode terug. Wij vierden het avondmaal met elkaar in een grote kring en hebben een paar prachtige liederen gezongen. Dat is toch net meer eenheid als je het met z’n allen doet dan aan de tafel gaan.
Iets van de vreugde zou van mij wel sterker mogen zijn. Die diepte van Gods vergeving, de instelling van het avondmaal, vraagt ook grote vreugde. Die mag je uiten met elkaar door bijvoorbeeld elkaars handen vast te houden en te zingen.
Af en toe maak ik een gedicht. Eén over het avondmaal zal ik voorlezen:
– Avondmaal –
Zie de mannen lopen daar,
maken alles voor de maaltijd klaar
Kleine mensen – grote God
En Jezus? Aan het kruis! gelijk de slang verhoogd
wij kijken, en buigen het hoofd.
Het lam, voor ons geslacht?
Wij kunnen niet anders dan gaan;
uit onze bank vandaan.
Aan tafel hem gedenken.
Zieken, zwakken, zondaars:
van U krijgen wij de kracht
want u spreekt met macht
GESPREKSVRAGEN
- Onderstreep de uitspraak van Wijmie Dekker die u het meest opvallend vindt. Leg aan uw gespreksgroep uit waarom u deze zin gekozen hebt.
- Wijmie Dekker spreekt over de vergeving van zonden die zij beleeft in het avondmaal. Voelt u deze dimensie met haar mee?
- Hoe vindt u de frequentie van avondmaals/eucharistievieringen in uw gemeenschap? Te weinig – goed – te vaak? Zegt dit iets over de waarde die u hecht aan deze vieringen?
Zie ook:
Interview Samuël Dogan (Syrisch-orthodox)