Ze is zestien jaar als ze in Nederland aankomt en asiel aanvraagt. Door de traumatische gebeurtenissen in Congo is ze niet in staat om alles tijdens haar asielprocedure te vertellen. Ze krijgt een negatieve beschikking, maar omdat ze minderjarig is, krijgt ze wel een zogenaamde AMV-vergunning (voor alleenstaande minderjarige vreemdelingen). Vanf haar komst in Nederland is Nazouma depressief en wordt al snel vastgesteld dat ze en post traumatische stress-stoornis heeft. Tot op de dag van vandaag is ze hiervoor in behandeling. In haar beroepsfase vertelt Nazouma aan de rechter wat ze allemaal heeft meegemaakt. Daarop antwoordt de rechter dat ze dat in een volgende procedure aan de orde kan stellen en dat het voor de huidige procedure te laat is. Zwaar ontdaan en in shock verlaat ze de rechtbank en komt in een nog zwaardere depressie terecht.
Als ze achttien jaar wordt, raakt ze haar AMV-status, haar onderdak en haar leefgeld van de ene op de andere dag kwijt. En weer is Nazouma genoodzaakt om op straat te overleven. Via een nieuwe en erg betrokken advocate komt Nazouma bij het ex-AMA-team in Utrecht terecht. Bij het ex-AMA-team wordt met spoed onderdak gezocht en leefgeld geregeld en wordt ze weer aangemeld voor verdere behandeling van de depressie en PTSS. Op dat moment loopt er een medische procedure voor Nazouma vanwege ernstige traumatische ervaringen. Deze procedure is slepend en slopend voor Nazouma en ze blijft nog immer in een uitermate onzekere positie.
Nadat de eerste behoeften aan bed, bad en brood en behandeling zijn opgelost, krijgt Nazouma stukje bij beetje meer vertrouwen in haar hulpverleenster. Gedurende de contacten met het ex-AMA-team komen er langzaam meer en meer gruwelijke details boven tafel en vertrouwt Nazouma haar contactpersoon dusdanig dat ze de vele littekens op haar lichaam laat zien en vertelt hoe ze deze heeft opgelopen. De combinatie van de vele ernstige verhalen en littekens doen haar contactpersoon er toe besluiten om bij Amnesty International een verzoek in te dienen om een medisch onderzoek te laten verrichten door de medische onderzoeksgroep (MOG). Amnesty bekijkt haar zaak kritisch en besluit het verzoek in te willigen en schakelt een vrouwelijke arts in die het onderzoek verricht en een gedegen rapport samenstelt.
Aan de hand van dit rapport dient Nazouma samen met haar advocate een herhaald asielverzoek in en dit verzoek wordt binnen zeven dagen ingewilligd. Na negen jaar voelt ze zich eindelijk erkend en op haar getekende gezicht verschijnt voor het eerst sinds lange tijd een glimlach. Het eerste wat ze wil gaan doen is een eerder begonnen opleiding als verzorgende afronden en dan zo snel mogelijk aan het werk gaan in een bejaardenhuis. Ze is lang inactief geweest. Maar haar overlevingsmentaliteit zorgt ervoor dat ze heel snel wil beginnen aan het opbouwen van haar toekomst.
Bronvermelding: Perspectief-project Utrecht (VluchtelingenWerk Midden-Nederland).